Όταν στολίσαμε τον Επιτάφιο

Μια τέτοια μέρα σίγουρα δεν λένε πολλά. Μια μέρα απόλυτα πένθιμη αλλά τόσο σημαντική για όλους τους χριστιανούς! Μια μέρα που έχουμε την κορύφωση των Παθών του Χριστού. Σήμερα, μια μέρα που ενώ δεν ήθελα να ανεβάσω καμία ανάρτηση ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια όμορφη ανάμνηση από το περσινό Πάσχα. Ένα Πάσχα που μαζί με αυτό είναι τα δύο καλύτερα που έχω ζήσει στη ζωή μου για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς ήταν ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να στολίσω για πρώτη φορά τον επιτάφιο της εκκλησίας που μας “φιλοξένησε” εκείνες της ημέρες στο όμορφο χωριό Συνεβρό, Αχαΐας, το “χωριό” της κουμπάρας μου της Εύης που οφείλω αυτές τις όμορφες στιγμές. 

Πάσχα στο Συνευρό Αχαΐας

Σε ένα χωριό με τόσους λίγους μόνιμους κατοίκους, η μέρα ξεκινάει ήσυχα και χωρίς βιασύνες. Ο επιτάφιος δεν στολίστηκε από βραδύς αλλά το πρωί παρέα με τις υπόλοιπες γυναίκες και τα κορίτσια του χωριού. Λουλούδια από το ανθοπωλείο, τις αυλές αλλά και του αγρού ήταν τα πινέλα μας για τον στολισμό του παλιού αλλά σε σχετικά σε καλή κατάσταση επιταφίου της εκκλησίας. Και αφού πήραμε τις πρώτες συμβουλές από τις έμπειρες κυρίες ξεκινήσαμε το “πλέξιμο” των λουλουδιών σε γιρλάντες. 

Ο Κώστας ενθουσιασμένος κι αυτός σαν κι εμένα μιας και πρώτη φορά έμπαινε στη διαδικασία να στολίσει επιτάφιο, βούτηξε κατευθείαν στα βαθιά αρχίζοντας με μερικά μαστορικά κόλπα ώστε να σταθεί σωστά ο επιτάφιος και έπειτα βοήθησε, μην σας πω, περισσότερο από εμένα, στον στολισμό του. Καλλιτεχνικός τύπος από τα γενοφάσκια τους έδινε διάφορες όμορφες λύσεις στολισμού, ερχόμενος πολλές φορές σε αντίθεση με τις γυναίκες του χωριού, οι οποίες δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ένας άντρας δείχνει τόσο μεγάλο ζήλο για τον στολισμό του επιταφίου. Ετσι με μερικά “νοήματά” μου έκανε κι αυτός λίγο πίσω στις ιδέες του γιατί όπως και να το κάνουμε ο στολισμός είναι γυναικεία υπόθεση. 

Τελικά ο επιτάφιος στολίστηκε με επιτυχία και όλοι ήμασταν πολύ χαρούμενοι και ευχαριστημένοι με το τελικό αποτέλεσμα. Ένα όμορφο πρωινό είχε λάβει τέλος και περιμέναμε πως και πως να έρθει το απόγευμα για να θαυμάσουμε το αριστούργημά μας κατά την περιφορά του. 

Το απόγευμα η όλη ατμόσφαιρα ήταν πολύ κατανυκτική με λίγα άτομα, μεγάλους και παιδιά, από όλα τα γειτονικά χωριά να γεμίζουν την μικρή εκκλησία. Τα λίγα φώτα γύρω από την σχετικά πρόσφατα ανακαινισμένη εξωτερικά εκκλησία έδιναν μία μυστηριακή ατμόσφαιρα και εγώ δεν χόρταινα να ρουφάω στιγμές και εικόνες από αυτή την ούτως ή άλλως συγκινητική στιγμή. 

Οσο για την Μελίτα μου, αυτή πάντα δίπλα μας να βλέπει, να μαθαίνει και βιώνει όλα όσα ζούμε. 

Χρόνια πολλά Ανθομελάκια και ό,τι κι αν κάνετε σήμερα καθαρίστε την ψυχή και την καρδιά σας από τις κακίες και τις διχόνοιες. Νιώστε βαθιά και αναπροσδιορίστε… όχι προσωρινά αλλά για πάντα!

Κάλη