Καλησπέρα γλυκά μου Ανθομελάκια! Διακοπεύετε το ξέρω… άλλωστε κι εμείς αυτό κάνουμε,χιχι! Η γειτονιά έχει ψιλοερημώσει κι εγώ παλεύω με το ίντερνετ στις διακοπές μπας και βρω λίγο σήμα… εντάξει, δεν είμαι και με μια κεραία συνέχεια στο χέρι! Προτιμώ να λιάζομαι με το παρεάκι μου (σύζυγο και κόρη) και να κάνω και λίγη αποτοξίνωση ώστε να επιστρέψω πιο δυναμικά. Ωστόσο δεν θα μπορούσα να αφήσω έτσι όλους εσάς που είτε τελειώσατε τις διακοπές σας είτε δεν θα πάτε πουθενά φέτος (υπομονή κι εγώ πέρσι σπίτι μου έμεινα).  Γι’ αυτό σας έχω όμορφη ανάμνηση από το παρελθόν και φυσικά μια διασκεδαστική πρόταση/δραστηριότητα για όμορφα παιδικά παρεάκια!

Σας έχουμε ξαναπεί ότι για πολλά χρόνια κάνανε κάμπινγκ με τους γονείς μας στην Ακτή του Αρμενιστή στην Χαλκιδική… τα καλύτερά μας χρόνια!!! Από το 1990-2000 πήγαινα ανελλιπώς κάθε χρόνο (η Κατερίνα πήγαινε για πολλά περισσότερα χρόνια, εγώ λόγω Αθήνας αραίωσα τις διακοπές μου εκεί), στην αρχή με τους γονείς μας, μετά με φίλους και την Κατερίνα, μετά μόνο με τις φίλες μου και τέλος με τον Κώστα. Στον Αρμενιστή χρωστάω τα πιο όμορφα καλοκαίρια μου. Υπέροχη παρέα, βουτιές, χορός, παιχνίδια… ήταν ανεπανάληπτα. Νομίζω ότι σε αυτά τα καλοκαίρια χρωστάω και εν μέρη αυτό που είμαι σήμερα και ελπίζω αύριο να προσφέρω και εγώ στα παιδιά μου την ευκαιρία να περνάνε ανέμελα τα καλοκαίρια τους με καλούς φίλους και πολύ πολύ παιχνίδι!

Παιχνίδι είπα και φυσικά δεν μπορούσε να περάσει καλοκαίρι χωρίς Καρπουζομαχία!!!! Ναι, είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εσάς θα θυμηθείτε και τις δικές σας τρέλες με τα καρπούζια… τα ζουμιά να τρέχουν και κερδίζει όποιος φάει πρώτος την φέτα του!!!! Μαζευόμασταν όλοι γύρω σε κύκλο με μια φέτα καρπούζι και με το ένα δύο τρία προσπαθούσαμε να φάμε την φέτα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Τα γέλια φυσικά ήταν ατελείωτα! Δοκιμάστε το όσοι είστε ακόμα διακοπές και τα παιδιά να είστε σίγουροι ότι θα θέλουν κι άλλο!

Τα πρώτα χρόνια που πηγαίναμε στο κάμπινγκ με τους γονείς μας, είχαμε φτιάξει μια υπέροχη παρέα. Η Νένα, η Σοφία, ο Αντώνης, ο Χρήστος, η Άσπα και η Πόπη, τα ξαδέρφια μας, τα ξαδέρφια τους αλλά και πολλοι φίλοι από το εξωτερικό που έρχονταν κάθε χρόνο στην Χαλκιδική…. όπως η Βούλα, η Κορίνα και η Μέλανη, οι δικοί μας penfriends! Ανυπομονούσαμε να τους δούμε και να ξεκινήσουμε τις διακοπές μας που τότε κρατούσαν ένα με εναμιση μήνα. Έτσι η σημερινή μου ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε όλους αυτούς.. που πιθανόν δεν θα το δουν ποτέ… αλλά εγώ ξέρω ότι στιγμάτισαν την παιδική και εφηβική μου ηλικία και με έκαναν να κλαίω από λύπη κάθε φορά που τους αποχωριζόμουν.

Και η Μαμά Μαρία εκεί, στο τροχόσπιτο, να μας περιμένει να τελειώσουμε τις τρέλες μας και να πάμε να φάμε (α, ρε μανούλα ξέρω ότι σε αφήναμε μόνη πολλές φορές!!!). Για πολλούς το κάμπινγκ υποδηλώνει την οικονομία ή την τσιγκουνιά ή το λίγο χύμα… εμένα όμως μου θυμίζει τα χρόνια που φορούσα ένα μαγιό όλη την ημέρα, που παίζαμε με τις σανίδες στα κύματα και διαγωνιζόμασταν στην καρπουζομαχία, που ανάβαμε φωτιές στην παραλία, που χορεύαμε στο μπαράκι με τα γκρουπ των Γερμανών (παιδιά και έφηβοι κι αυτοί σαν κι εμάς), που τίποτα δεν μπορούσε να μας χαλάσει τις διακοπές παρά μόνο η βροχή!

Αυτές και άλλες χιλιάδες αναμνήσεις θα μπορούσα να διηγηθώ. Αυτές και άλλες τόσες φωτογραφίες θα μπορούσα να ξεθάψω. Μένω όμως σε ένα: το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ και εμείς είμαστε αυτοί που θα φτιάξουμε τις δικές μας αναμνήσεις… αναμνήσεις που μετά από χρόνια θα μας κάνουνε να δακρύζουμε και να γελάμε συγχρόνως. Αναμνήσεις με ανθρώπους που αν και δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ…. θα είναι μέσα στην καρδιά μας για πάντα.

Καλή συνέχεια παρεάκι!

Υ.Γ. Αν και στην ανάρτηση μιλάω σε πρώτο πρόσωπο να είστε σίγουροι ότι τα ίδια θα έγραφε και η Κατερίνα… άλλωστε δική της ήταν η ιδέα!

up dated (ανανεώθηκε): 19/8/2013
Από την ώρα που βρήκα αυτές τις φώτο στο άλμπουμ και τις σκάναρα για να τις μοιραστώ μαζί σας μου είχε μπει η ιδέα να το προτείνω και στα παιδιά μου να παίξουν καρπουζομαχίες με τους φίλους τους. Μέχρι όμως να γίνουν δυνατές οι φιλίες στο κάμπινγκ εγώ το είχα ήδη ξεχάσει. Το ανέβασμα της ανάρτησης από την Κάλη έφερε και πάλι την ιδέα στο προσκήνιο. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με την ιδέα. Εγώ βέβαια είχα ήδη κομμένες τις φέτες καρπουζιού. Βγήκαν τρέχοντας από την θάλασσα και στρώθηκαν στην αμμουδιά. Το παιχνίδι ξεκίνησε! Αυτά τρώγανε κι εμείς οι γονείς τραβούσαμε με την κάμερα και βγάζαμε φωτογραφίες! H πλάκα ήταν το πως έβγαζαν τα κουκούτσια. Με τα δαχτυλάκια τους! Ο μικρός μου αποχώρησε γιατί λέει δεν του αρέσει το καρπούζι (πρώτη φορά δοκίμασε). Παρόλ΄αυτά το διασκέδασε! Όταν τελειώσανε μου ζητούσαν και 2ο γύρο.Ήταν ωραίο ελπίζω πως θα μείνει στην μνήμη τους και θα το ξανακάνουμε και του χρόνου. Σας αφήνω με τις φώτο!

Κρίμα που λείπανε κάποιοι φίλοι τους! Άντε και του χρόνου!

Kathy