Ταλαιπωρούμε εδώ και ώρα για πως να αρχίσω αυτή την ανάρτηση καθώς έχω τόσα που θέλω να πω και τόσα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν που πραγματικά νιώθω ότι έχει μπλοκάρει η έξοδος!! Γιατί; Χθες είχε γενέθλια η ζουζούκα η Μελίτα μας… ναι, αυτή η μικρή, που εδώ και ένα μήνα δέχεται από εσάς τις καλύτερες ευχές σας… και σας ευχαριστούμε πολύ!!!

Όπως, λοιπόν, καταλαβαίνετε για εμάς ο Αύγουστος έχει μια ξεχωριστή σημασία καθώς στις 2 Αυγούστου 2011 γεννήθηκε το μικρό μας ανθρωπάκι που μας έχει πάρει τα μυαλά και την καρδιά!!! 

Σήμερα από μένα δεν θα ακούσετε ευχές για την κόρη μου αλλά ούτε και για το πώς ήρθε στον κόσμο (αυτό θα σας το πω κάποια άλλη στιγμή). Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για κάτι που στριφογυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου από τότε που έφερα στον κόσμο την Μελίτα μου και εγώ το αποκαλώ… “ευθύνη ευτυχίας“!

Από την πρώτη στιγμή που την φέραμε στο σπίτι, ρωτούσα συνέχεια τον Κώστα, “είναι άραγε ευτυχισμένο το παιδάκι μας;”, “περνάει καλά;” Αυτή η ερώτηση μου είχε γίνει εμμονή. Κάθε φορά που την έβλεπα να χαμογελάει ή να βγάζει φωνούλες ή να μουρμουράει διάφορα φωνήεντα, χαιρόμουν και έλεγα, “Να, είδες η γλυκιά μου είναι ευτυχισμένη.” Τελικά, συνειδητοποίησα ότι αυτή η σκέψη δεν ήταν απλά μια εμμονή αλλά ότι είχε γίνει ο στόχος της ζωής μου, δηλαδή να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να την έχω ευτυχισμένη.

Σίγουρα θα έχετε ακούσει κι εσείς την έκφραση “Γερά να ”ναι κι όλα τα άλλα έρχονται”. Και ναι, αυτή η φράση είναι ουσιαστική και αληθινή αλλά… η υγεία (έως ένα σημείο τουλάχιστον) δεν περνάει από το χέρι μου! Σίγουρα θα πρέπει να την φροντίζω για να μην αρρωστήσει ή να μην κρυώσει ή να μην πέσει αλλά υπάρχουν και ορισμένα πράγματα που όσο καλή μάνα κι αν είσαι δεν μπορείς (δυστυχώς) να τα αποτρέψεις. Η ευτυχία της όμως, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωή της, είναι αποκλειστικά δική μου (και του μπαμπάς της, εντάξει) ευθύνη!

Αν με ρωτάτε, λοιπόν, τι είναι αυτό που τελικά άλλαξε στην ζωή μου με τον ερχομό της Μελίτας, δεν θα σας πω ούτε για την κούραση, ούτε για την αλλαγή του προγράμματος ούτε για τις ευθύνες της καθημερινότητας… θα πω μόνο αυτό. Πλέον ο σημαντικότερος στόχος της ζωής μου έγινε… η ευτυχία της μικρής μου ζουζούκας και το χαμόγελο στα χειλάκια της! 

Και ξέρετε κάτι… δεν θα το παίξω ούτε σεμνή αλλά ούτε και ταπεινή. Νομίζω ότι ένα χρόνο τώρα… τα έχουμε πάει πολύ καλά!!! Εχω ένα παιδί γεμάτο ζωή, κοινωνικό, χαμογελαστό και πάνω απ’ όλα γεμάτο αγάπη για εμάς και τους ανθρώπους που το περιτριγυρίζουν. 

Σήμερα, λοιπόν, θα δώσω δυο ευχές… μια σε εμένα (που κλείνω κι εγώ ένα χρόνο μανούλα) και μια στην κόρη μου.

Σε μένα θα ευχηθώ να είμαι πάντα γερή και αγαπημένη με τον Κώστα μου ώστε να μπορώ να παλεύω για να είναι ευτυχισμένο το παιδί μας!!! Άλλωστε ευτυχισμένοι γονείς μεγαλώνουν ευτυχισμένα παιδιά!!!

Όσο για την Μελίτα… να είναι η καρδιά της πάντα τόσο αγνή και δυνατή ώστε να μπορεί να προσφέρει την αγάπη της απλόχερα!!! Μόνο αυτό θέλω! Άνθρωπος που ξέρει να αγαπά δεν έχει να φοβηθεί τίποτα!!!

Σας φιλώ γλυκά όλους, 
Callie (Περήφανη Μαμά Μελίτας)