H αλήθεια είναι ότι παραξενεύομαι πάρα πολύ όταν ακούω ανθρώπους να λένε ότι δεν τους αρέσουν τα ταξίδια ή ότι για κάποιον λόγο (εκτός από τον οικονομικό) δεν ταξιδεύουν σχεδόν ποτέ. Εμείς είχαμε την χαρά να έχουμε δύο γονείς που τους αρέσει πολύ να ταξιδεύουν και από πολύ νωρίς μας έμαθαν τη χαρά αλλά και την αξία των ταξιδιών. Ξεκινήσαμε με μια μικρή σκηνή, συνεχίσαμε με τροχόσπιτο και ταξίδια στο εξωτερικό, κάναμε ένα διάλειμμα αρκετών ετών στο κάμπινγκ του Αρμενιστή στην Χαλκιδική και τώρα η κάθε μία πήρε τον δρόμο της με τον άντρα της. Οι γονείς μας όμως συνεχίζουν ακάθεκτοι. Όταν ο μπαμπάς μου βγήκε σε σύνταξη αγόρασαν ένα αυτοκινούμενο και μεταμορφώθηκαν σε «Ταξιδιάρικα πουλιά». Κάθε καλοκαίρι ταξιδεύουν περίπου για ένα με ενάμιση μήνα στην Ευρώπη και τον υπόλοιπό χρόνο προσπαθούν να χορτάσουν την όρεξή τους με μικρές αποδράσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα. Με μεγάλη μας, λοιπόν, χαρά αποφασίσαμε να τους δώσουμε το βήμα μέσα από την κατηγορία Ταξίδια του Ανθομέλι να μοιραστούν μαζί μας στιγμές από τα ταξίδια τους. Ελπίζουμε να ικανοποιήσουν την φαντασία σας και να φουντώσουν την όρεξή σας για νέα ταξίδια! Επίσης, ελπίζουμε να βοηθήσουμε και άλλους camper, δίνοντάς τους ιδέες για μελλοντικούς προορισμούς και συμβουλές για τη διαμονή τους στους αντίστοιχους προορισμούς. Καλό σας «ταξίδι» στην πόλη Μπεζιέ (Beziers) της Γαλλίας και στο εντυπωσιακό Κανάλι Μιντί (Canal du Midi) ή Διώρυγα του Νότου.
Kathy & Callie
Η πόλη Μπεζιέ της Γαλλίας
Ήταν 15 Αυγούστου του 2009 σε ένα ταξίδι καλοκαιρινών διακοπών με το αυτοκινούμενό μας στη Γαλλία και με προορισμό τη Βαρκελώνη όταν σταματήσαμε στην πόλη Beziers (Μπεζιέ). Η πόλη βρίσκεται στη Νότια Γαλλία, 235 χλμ. από τη Μασσαλία και κοντά στα σύνορα με την Ισπανία Είναι μια όμορφη μικρή πόλη στις όχθες του ποταμού Ορμπ και είναι γνωστή για το κρασί της το ράγκμπι και τις ταυρομαχίες. Είναι όμως και μία πόλη πολύ τουριστική γιατί την επισκέπτονται πολλοί τουρίστες για να θαυμάσουν το μνημειώδες κατασκευαστικό και αρχιτεκτονικό επίτευγμα που είναι το Canal du midi ή Κανάλι Μιντί ή Διώρυγα του Νότου.
Μας έκαναν μία αναπάντεχη πρόταση πως καλά θα ήταν εάν θέλαμε να παρκάραμε το αυτοκινούμενο μας μπροστά στην πόρτα τους την οποία δεχτήκαμε με χαρά για να έχουμε την ασφάλειά μας αλλά και την παρέα αυτών των τόσο φιλόξενων ανθρώπων.
Οι συμβουλές που μας έδωσαν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, ήταν να προσέχουμε τις τσάντες μας και τις φωτογραφικές μας μηχανές όταν θα βρεθούμε ανάμεσα στο πλήθος και αφού μας έδειξαν τον δρόμο προς το κέντρο μας ευχήθηκαν καλή διασκέδαση. Περίπου 1 χιλιόμετρο δρόμο με τα πόδια και με παρέα δεκάδες ανθρώπους που όλοι τους έτρεχαν στην μεγάλη γιορτή, φτάσαμε στο κέντρο της πόλης. Πολύ μας αρέσει να βρισκόμαστε σε τέτοια πανηγύρια και γιορτές όταν ταξιδεύουμε! Πρώτον γιατί ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα-όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο τα ταξίδια που διαρκούν πολύ καιρό έχουν κι αυτά την καθημερινότητά τους- και κατά δεύτερον γιατί μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε μέσα από την γιορτή την κουλτούρα του λαού, τα ήθη και τα έθιμα τους, τους χορούς τους και τις ενδυμασίες τους.
Η πόλη ήταν σε ετοιμασία πανηγυριού και δεκάδες μαγαζάκια είχαν στηθεί στους δρόμους διαλαλώντας την πραμάτεια τους στους περαστικούς.
Από μακριά ήδη ακούγαμε τους ήχους της μπάντας ανακατεμένους με τους μοντέρνους ήχους, ένα συνονθύλευμα ήχων και φωνών. Και πώς να μη τους ακούγαμε, αφού όταν φτάσαμε στο κέντρο της πόλης είδαμε να έχουν στημένες εξέδρες σε διάφορα σημεία και σε κάθε εξέδρα το συγκρότημα να παίζει τα κομμάτια ροκ ή παραδοσιακά ή blues ή disco. Έτσι ο καθένας επέλεγε την εξέδρα του και απολάμβανε όποια μουσική ήθελε από όποιο συγκρότημα αγαπούσε.
Οι δρόμοι είχαν κατακλυστεί από χιλιάδες κόσμο που ζούσαν στον ξέφρενο ρυθμό της μουσικής. Οι μουσικοί από τις μπάντες άρχιζαν και αυτοί να παίρνουν τα πόστα τους και γέμιζαν με μελωδία τα αυτιά μας. Έδιναν τον δικό τους μουσικό τόνο και είχαν και αυτές τους δικούς τους ακροατές και θεατές.
Η μπάντα παίζει δίπλα στο άγαλμα του μεγάλου μηχανικού Πιέρ Πολ Ρεκέ που πρωτοστάτησε και χρηματοδότησε αυτό το μεγάλο έργο, το Canal du midi. Η πόλη Bieziers είναι η γενέτειρά του.
Άνδρες και γυναίκες αναβάτες και αυτοί επάνω στα περήφανα άσπρα ή μαύρα όμορφα άλογα έδωσαν την ισπανική νότα στην παρέλαση.
Στην Beziers ζούνε πολλοί που κατάγονται από την Καταλονία είναι ισπανόφωνοι και είναι πολύ περήφανοι για την καταγωγή τους, διατηρώντας και τα έθιμά τους.
Ακολούθησαν ξυλοπόδαροι, διασκεδαστές, μικρά και μεγάλα συγκροτήματα, άρματα και φυσικά στο τέλος πολλά πυροτεχνήματα που έλαμψαν σαν μέρα τον αυγουστιάτικο νυκτερινό ουρανό.
Μετά το τέλος της παρέλασης όλοι ξεχύθηκαν στα τραπέζια για φαγητό και έγινε πανζουρλισμός!
Αναζητήσαμε και εμείς μια θέση, που ευτυχώς τη βρήκαμε αρκετά εύκολα. Οι επιλογές φαγητού πάρα πολλές, όμως εμάς το μάτι μας είχε μείνει στο χαρακτηριστικό πιάτο της περιοχής που ήταν η παέλια και την προσέφεραν μαγειρεμένη με διάφορους τρόπους. Εμείς την απολαύσαμε με μύδια και γαρίδες.
Απολαυστική, χορταστική και πεντανόστιμη. Ευτυχώς ήταν μεγάλη μερίδα ειδάλλως θα ζητούσαμε και δεύτερη.
Φωνές, τραγούδια, κόσμος, χαρά, διασκέδαση! Το γλέντι κράτησε έως και πολύ αργά και για μας ήταν μια όμορφη αξέχαστη βραδιά που περάσαμε υπέροχα αν και αναπάντεχα. Ενωθήκαμε με τον κόσμο, φάγαμε, τραγουδήσαμε, διασκεδάσαμε…
Την επόμενη ημέρα οι άνθρωποι που μας δέχτηκαν στην αυλή τους μας κάλεσαν για καφεδάκι. Δεχτήκαμε με χαρά, αλλά όμως με μια προϋπόθεση. Να τους κεράσουμε εμείς ελληνικό καφέ, συκαλάκι γλυκό και ένα κρασί από τον τόπο μας, που πάντα έχουμε μαζί μας, έτσι για να ανταποδώσουμε τη φιλοξενία τους. Γίναμε μια μεγάλη παρέα και λίγο με τα γαλλικά, λίγο με τα αγγλικά, λίγο με… την εσπεράντο συνεννοηθήκαμε μια χαρά. Εκεί μάθαμε και για το σημαντικό αξιοθέατο που έχει η Beziers που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα.
Το Canal du midi ή κανάλι Μιντί ή διώρυγα του Νότου.
Το κανάλι ή όπως εγώ είχα χαρακτηρίσει ποτάμι το είχα δει στον χάρτη, αλλά πίστευα πως είναι ένα φυσικό ποτάμι και όχι ένα τεχνητό κανάλι. Δεν πίστευα στα αυτιά μου για αυτό που άκουγα, γιατί στον χάρτη το κανάλι-ποτάμι ενώνει τον Ατλαντικό ωκεανό με τη Μεσόγειο θάλασσα. Θέλαμε να το δούμε και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία να πάμε. Δύο- τρία χιλιόμετρα έξω από τη Μπεζιέ περνάει το κανάλι, μέρος του έργου αυτού, μέσα σε ένα θαυμάσιο τοπίο μας και μας άφησε άφωνους.
Το Canal du midi στη Νότια Γαλλία είναι το μεγαλύτερο τεχνητό έργο της Ευρώπης από τη Ρωμαϊκή εποχή.
Την εποχή εκείνη τα πλοία για να περάσουν από τον Ατλαντικό στη Μεσόγειο διένυαν περίπου 3000 χλμ. κάνοντας τον γύρο της Ισπανίας. Έπρεπε να βρουν κάποια λύση για να μειωθεί η απόσταση, ώστε η μετακίνηση των εμπορευμάτων να είναι γρηγορότερη και πιο ασφαλής. Πολλοί ηγέτες το σκέφτηκαν αλλά οι υψομετρικές διαφορές που υπήρχαν, καθώς και η εξασφάλιση μόνιμης ροής νερού στο κανάλι για να είναι πλωτό καθ΄ όλη τη διάρκεια του χρόνου, ήταν ανυπέρβλητα εμπόδια. Ώσπου το μυαλό του σπουδαίου μηχανικού Πιέρ- Πολ- Ρικέ τα έλυσε και επί βασιλείας Λουδοβίκου 14ου το έργο άρχισε να υλοποιείται ανοίγοντας ένα κανάλι μήκους 235 χλμ. Άρχισε να κατασκευάζεται το 1666 και χρειάστηκαν 15 χρόνια και 12.000 άνθρωποι για να κατασκευαστεί, γιατί η περιοχή είναι ορεινή έχει ποτάμια και παραπόταμους και το έργο ήταν πολύ δύσκολο. Η διώρυγα έχει 100 δεξαμενές για να καλύψει την υψομετρική διαφορά 200 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας. Η διώρυγα του Νότου είναι μια μικρογραφία της διώρυγας του Παναμά.
Όταν το έδαφος παρουσίαζε απότομη πτώση, ο Ρικέ δημιούργησε υδάτινα σκαλοπάτια για να κατεβαίνουν τα πλοία. Και όπου το κανάλι συναντούσε ποταμό τότε ο Ρικέ κατασκεύασε γέφυρες για να διοχετεύονται τα νερά του καναλιού και από όπου σήμερα αντί να περνούν αυτοκίνητα ή πεζοί, περνούν μαούνες.
Τα μεγαλύτερα τεχνικά προβλήματα ο Ρικέ τα βρήκε στην πόλη Μπεζιέ, την γενέτειρά του. Έπρεπε να περάσει το κανάλι κάτω από το σαθρό έδαφος που παλιά υπήρχαν έλη και αποφάσισε να τρυπήσει «ένα βουνό από άμμο». Το σχέδιό του φιλόδοξο, αλλά το αποτόλμησε και το άνοιξε. Όπως επίσης για να καλύψει στην περιοχή αυτή μια υψομετρική διαφορά 21 μέτρων κατασκεύασε 7 υδροφράκτες και μια υδατογέφυρα που στηρίζεται σε 7 αψίδες.
Η διαδρομή αυτού του τεχνητού ποταμού στην Νότια Γαλλία είναι μοναδική και γι αυτό η UNESCO το 1966 το ανακήρυξε σημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της ανθρωπότητας.
Η Γαλλία αναβαθμίστηκε στρατηγικά και στο κανάλι Μιντί γίνονταν μεγάλο τμήμα των ακτοπλοϊκών μεταφορών, τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστεί ο σιδηρόδρομος. Σήμερα από το κανάλι, που βέβαια λειτουργεί ως μία ρομαντική υδάτινη οδός, περνούν γιότ, σκάφη μικρά, μαούνες και η Γαλλία αξιοποιεί το έργο ως τουριστική ατραξιόν. Το κανάλι περνάει μέσα από τοπικές φυσικές ομορφιές, έχοντας στο πλάι του άλλοτε πεύκα και κυπαρίσσια και άλλοτε θεόρατα πυκνά πλατάνια ή και αμπελώνες.
Περνάει μέσα από μεσαιωνικές πόλεις και από κάστρα και οι τουρίστες που το επισκέπτονται διανύοντας την απόσταση με ένα πλωτό μέσον, θαυμάζουν την τεχνική των ανθρώπων εκείνων που κατάφεραν να υλοποιήσουν το έργο και μάλιστα με τα περιορισμένα τεχνικά μέσα που διέθεταν εκείνη την εποχή.
Περάσαμε όλη τη μέρα μας περπατώντας στα όμορφα γραφικά δρομάκια που υπάρχουν παράλληλα με το κανάλι και απολαύσαμε το θέαμα με τις μαούνες και τους επιβάτες τους που περίμεναν με υπομονή να αδειάσουν και να γεμίσουν οι υδατοφράχτες για να συνεχίσουν το θαλάσσιο δρόμο τους.
Αυτό το αξιοθαύμαστο έργο στην περιοχή αυτή της Γαλλίας, στην πόλη Μπεζιέ μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και από άποψης τεχνικής αλλά και από άποψη φυσικής ομορφιάς. 
Αποχαιρετίσαμε την επομένη ημέρα την όμορφη γραφική πόλη και τους υπέροχους φίλους που αποκτήσαμε σε αυτήν, με την υπόσχεση ίσως να μας δοθεί και πάλι η ευκαιρία να ξανανταμώσουμε και συνεχίσαμε το ταξίδι μας προς άλλους προορισμούς.
Διαβάστε και άλλα ταξίδια από το Ανθομέλι στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.
Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίηση του περιεχομένου χωρίς τη γραπτή συγκατάθεσή μας.
Η ανάρτηση ενδέχεται να περιέχει affiliate links τα έσοδα των οποίων βοηθούν στη συντήρηση του blog. Δεν σας επιβαρύνουν εξτρά σε περίπτωση που κάνετε κάποια αγορά μέσω αυτών. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την υποστήριξη.
