Η Κίμωλος είναι ένας μικρός παράδεισος στις Κυκλάδες, στο μέσον του Αιγαίου πελάγους και εδώ γνώρισα τι σημαίνει ηρεμία, ησυχία και ξεκούραση! Τα τυρκουάζ-σμαραγδένια καθαρά νερά της με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο νησί. Η Κίμωλος είναι ένα ήσυχο νησί και αυτό είναι η ιδιαιτερότητά του! Αποπνέει μια ηρεμία που το κάνει να ξεχωρίζει από τα άλλα κυκλαδίτικα νησιά! Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ακόμα η Κίμωλος φιλοξενεί λίγους τουρίστες. Δεν έχει κυριευθεί από ξένους και αυτή η ήρεμη ατμόσφαιρα σε τυλίγει και σε παρασέρνει σε άλλους ρυθμούς. Βλέπεις τοπία ακόμα παρθένα, κολυμπάς σε παραλίες μοναχικές, γεύεσαι νοστιμιές παραδοσιακές της πατρίδας σου και ακούς μόνο τον βοριά που κατεβαίνει πάνω από το βουνό.
Το παλιό όνομα της Κιμώλου ήταν Αρζαντιέρα που της το έδωσαν πειρατές κατά την Ενετοκρατία από το άσπρο-γκρι χρώμα που κυριαρχεί ως χρωματισμός στα βράχια. Το σημερινό της όνομα όμως η Κίμωλος, σύμφωνα με τη μυθολογία, το πήρε από τον πρώτο οικιστή της, τον Κίμωλο, αλλά και από το λευκό πέτρωμα, την κιμωλία, με την οποία γράφαμε στους μαυροπίνακες στο σχολείο πριν μερικά χρόνια. Οι κάτοικοι ακόμα και σήμερα ασχολούνται με την εξόρυξη της κιμωλίας και του πωρόλιθου, αλλά και με τη ναυτιλία, τη γεωργία και την αλιεία. Η Κίμωλος, έχει περίπου 600 μόνιμους κατοίκους και οι περισσότεροι από αυτούς μένουν στο Χωριό.
Η Κίμωλος και το ταξίδι μας
Η πρόσκληση από την κόρη μου Κάλη να συμμετάσχω και εγώ στο ταξίδι των Travel Bloggers Greece που θα γινόταν στην Κίμωλο ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί φέτος το καλοκαίρι και την αποδέχτηκα με χαρά. Η ομάδα τους ήταν καλεσμένη από το Αφεντάκειο Κληροδότημα Κιμώλου να επισκεφθεί την Κίμωλο, ώστε με τα άρθρα τους στα blog τους να αναδειχθούν οι ομορφιές αυτού του μικρού νησιού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Προσδοκώ με το κείμενό μου να σας κάνω να ταξιδέψετε και εσείς νοερά μαζί μου και να μαγευτείτε με όλες τις ομορφιές του νησιού, όπως μαγεύτηκα και εγώ. Ελάτε μαζί μου να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Η Κίμωλος μας περιμένει!
Ξεκινήσαμε μεσημέρι Δευτέρας από το λιμάνι του Πειραιά. Το μεγάλο πλοίο της Zantesferries είχε ανοίξει την μπουκαπόρτα του για να δεχτεί αυτοκίνητα, εμπορεύματα και ανθρώπους και να τους πάει με ασφάλεια στους προορισμούς τους. Η μεγάλη παρέα των bloggers σιγά σιγά συγκεντρωνόταν στη μεγάλη πόρτα του πλοίου για το ταξίδι στην Κίμωλο, στο άσπρο νησί. Οι φωτογραφίες την τελευταία στιγμή απαραίτητη αποσκευή για όλους μας, απαραίτητη για το ξεκίνημα στο όνειρο και την ξεγνοιασιά.
Το ταξίδι κράτησε εννιά ώρες παρακαλώ, αλλά για εμάς όλους που γίναμε μια μεγάλη παρέα από τις πρώτες ώρες ήταν σαν να μην κράτησε ούτε μια ώρα. Και το λέω αυτό, γιατί στην παρέα μας είχαμε και άτομα που ήταν εκπρόσωποι του Αφεντάκειου Κληροδοτήματος Κιμώλου, την Μάνια, τον Δημήτρη και τον κ. Δημήτρη, με τους οποίους δεν γνωριζόμασταν εξ αρχής, αλλά αυτοί ήταν που είχαν προγραμματίσει το ταξίδι και θα μας συνόδευαν όλες τις ημέρες στο νησί. Η θαλάσσια διαδρομή υπέροχη, με εμάς όλους να μπαινοβγαίνουμε για φωτογραφίες στα λιμάνια των νησιών που σταματούσε το πλοίο. Πιάσαμε λιμάνι στην Κύθνο, στην Σέριφο, στη Σίφνο, στην Μήλο και αργά το βράδυ γύρω στις 12.30 αποβιβαστήκαμε στην Κίμωλο, στο μικρό της λιμάνι, την Ψάθη.
Αφεντάκειο Κληροδότημα Κιμώλου
Ο Γεώργιος Αφεντάκης γεννήθηκε στην Κίμωλο πριν από την Επανάσταση του 1821. Ήταν τέσσερα αδέλφια και έμειναν ορφανοί από πατέρα σε πολύ μικρή ηλικία. Ο Γεώργιος έφυγε από την Κίμωλο, εργάστηκε σε μια επιχείρηση εμπορίας υφασμάτων στην Αθήνα και παντρεύτηκε την κόρη του ιδιοκτήτη. Κατάφερε να πετύχει επαγγελματικά και με την σύζυγό του δώρισαν μεγάλα χρηματικά ποσά σε διάφορους τομείς. Το μεγαλείο της ψυχής του Γεωργίου Αφεντάκη αποκαλύπτεται όταν στην διαθήκη του αφήνει μεγάλο μέρος της περιουσίας του σε κοινωφελή έργα. Στην διαθήκη του εκτός από την επιθυμία του να δημιουργηθεί το Αφεντάκειο Ίδρυμα για να περιθάλπονται οι ηλικιωμένοι και οι ναυαγοί της Κιμώλου, θέλησε να προικίσει φτωχά κορίτσια της Κιμώλου και άφησε μεγάλο χρηματικό ποσό για να κατασκευαστούν δημόσια έργα στο νησί του. Το Αφεντάκειο ίδρυμα κτίστηκε την δεκαετία του 1930 και το 1967 τοποθετήθηκε μέσα στον κήπο ο μαρμάρινος ανδριάντας του Μεγάλου Ευεργέτη για να θυμίζει στους παλιούς και να μαθαίνει στους νέους πως οι Μεγάλοι Ευεργέτες δε γεννιούνται, αλλά γίνονται.
Τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα μας περίμεναν στο λιμάνι και εμείς έπρεπε νυχτιάτικα να πάμε στο στούντιο που θα μέναμε όλες τις ημέρες. Το μόνο που ξέραμε ήταν πως έπρεπε να κατευθυνθούμε προς την περιοχή Πράσσα και την Κιμωλία Γη. Λόγω ενός μπερδέματος όμως βρεθήκαμε μόνες μας, εγώ, η Κάλη, η Amber και η “επικίνδυνες αποστολές” οδηγός μας Τζίνα να μην έχουμε ιδέα πώς θα πάμε και η ώρα να είναι ήδη περασμένες μία. Και εκεί ξεκίνησε η περιπέτεια για τέσσερις γυναίκες και ένα παιδί, την μικρή Μελίτα την εγγονή μου που και αυτή ταξίδευε μαζί μας. Τώρα που τα ξαναφέρνω στο νου μου όλα αυτά μου φαίνονται αστεία, αλλά τότε αυτό που ζήσαμε ήταν για εμάς μια μικρή περιπέτεια! Μας είπαν πάρτε αυτήν την ανηφόρα και θα το βρείτε. Τι να βρούμε; Η Κίμωλος μας περίμενε με τις εκπλήξεις της!
Μια διαδρομή άγνωστη επάνω στο βουνό χωρίς προορισμό και το χειρότερο κάποια στιγμή όταν τελείωσε η άσφαλτος και μπήκαμε σε έναν ανηφορικό ΑΣΠΡΟ χωμάτινο δρόμο τότε ήταν που είπα “πού πάμε”; Ο δρόμος άλλοτε προσέγγιζε θάλασσα και άλλοτε απομακρυνόταν από αυτήν. Φως στο τούνελ και ανάσα πως ήμαστε τουλάχιστον στο σωστό δρόμο ήταν μόνο οι μικρές μπλε πινακίδες στο πλάι του δρόμου που έγραφαν KIMOLIA GI. Μετά από κανένα εικοσάλεπτο, που μας φάνηκε αιώνας, φτάσαμε στον προορισμό μας, με μια μικρή αλλά πολύ σημαντική βοήθεια από τον υπεύθυνο του ξενοδοχείου μας ο οποίος μας περίμενε σε ένα σημείο του δρόμου, σε ένα πεντακάθαρο και καλόγουστο στούντιο και πέσαμε όλες για ύπνο, παρ’ όλη την ταλαιπωρία μας, χαρούμενες για το αίσιο τέλος της διαδρομής μας.
Η Κίμωλος και η διαμονή μας στην “ΚΙΜΩΛΙΑ ΓΗ”
Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω για αυτό που αντικρίσαμε ξυπνώντας το πρωί. Να μιλήσω για τον υπέροχο ύπνο που κάναμε στα αναπαυτικά κρεβάτια ή για την υπέροχη θερμοκρασία που μας επιφύλασσε το υψόμετρο και οι ανοικτές γρίλιες των παραθύρων. Για την θαυμάσια θέα που αντικρίσαμε όταν βγήκαμε στο μπαλκόνι του σπιτιού ή για το πρωινό που μας περίμενε και μας το προσέφερε με περίσσεια φιλοξενία η κ. Οδηγήτρια, η μάνα της Κιμωλία Γης;
Τα λόγια είναι πολύ λίγα για αυτούς τους ανθρώπους που κατάφεραν με τόσο κόπο σε αυτό το άνυδρο νησί να κτίσουν και να εδραιώσουν μια επιχείρηση που φιλοξενεί ανθρώπους ντόπιους και ξένους που έρχονται και ξανάρχονται. Γιατί τους αρέσει και αισθάνονται σαν το σπίτι τους, αλλά και γιατί οι ιδιοκτήτες δίνουν όλο τους το είναι για αυτή την φιλοξενία και σε κερδίζουν με το χαμόγελό τους και τη ζεστασιά τους. Η Κίμωλος μας κέρδισε και με τη φιλοξενία της.
Διαβάστε περισσότερα για αυτά τα υπέροχα Studios εδώ.
Λυσσομανάει ο αέρας όταν κάθεσαι στο μπαλκόνι του σπιτιού και συνάμα καθαρίζει ο νους σου από όλες τις σκέψεις και είναι σαν να τις πετάει στο πέλαγος. Να τις πετάει στο υπέροχο λιμανάκι απέναντι στο μικρό νησάκι που είναι προστατευμένο από το βοριά και έτυχε εκείνες τις ημέρες να έχει τα μποφόρια του.
Ώρες κοίταζα από το παράθυρο του σπιτιού ένα μεσημέρι και μέτραγα τα ιστιοφόρα που αρμένιζαν στο πέλαγος να έρχονται να βρουν γαλήνια θάλασσα σε αυτόν τον απάνεμο κολπίσκο. Μια θέα γαλήνια που μπορέσαμε να την απολαύσουμε τα πρωινά, το σούρουπο πριν την βραδινή μας βόλτα, αλλά και τη νύχτα με την πανσέληνο!
Η Κίμωλος και η ξενάγηση στα στενά του Χωριού
Η Κίμωλος δεν έχει χωριά, αλλά ένα μοναδικό χωριό, το Χωριό, που σε άλλα νησιά το ονομάζουν Χώρα. Η Κίμωλος είναι ένα νησί χωρίς Χώρα! Από τα αρχαία χρόνια ήταν «μονόπολις», είχε δηλαδή ένα μόνο χωριό κι αυτό ψηλά στο λόφο! Είναι λευκό, περιποιημένο, καθαρό, και με το μεσαιωνικό του Κάστρο δεσπόζει στο μέσον του Χωριού.
Πήραμε την μικρή ανηφορίτσα και μπαίνοντας στο πρώτο καλντερίμι και οι Κιμωλιάτες μας καλωσόρισαν στη δική τους διάλεκτο με γράμματα, γραμμένα με κιμωλία, επάνω στις πλάκες «ΚΑΛΩΣ ΗΡΧΑΤΕ». Η Κίμωλος από την αρχή ακόμα μας έμαθε τι σημαίνει λευκό! Λευκό σαν την κιμωλία, σε ένα νησί που ξέρει να «ζωγραφίζει»!
Οι όμορφες γωνιές και τα γραφικά δρομάκια του Χωριού ήταν μια όαση και απόλαυση για τα μάτια μας. Η φωτογραφική μας μηχανή άναψε από τα πολλά κλικ, μήπως και χάσουμε κάποια ομορφιά της.
Τις ημέρες που ήμασταν στο νησί πολλές φορές ψιλοχαθήκαμε στα λαβυρινθώδη σοκάκια του Χωριού και ανάμεσα στις δύο μεγάλες πλατείες του. Είχε όμως και αυτό την πλάκα του, γιατί κάθε φορά ανακαλύπταμε και μια άλλη πλευρά του Χωριού και ας μας έλεγαν οι ντόπιοι. ΕΝΑΝ ΜΟΝΟ ΔΡΟΜΟ ΕΧΕΙ Η ΚΙΜΩΛΟΣ!!!
Μια μικρή φωλιά όλο το Χωριό με περιποιημένα λευκά σπιτάκια και λουλουδιασμένες αυλές και με φιδογυρισμένα σχεδιασμένα πλακόστρωτα δρομάκια. Στο μυαλό μου έχουν αποτυπωθεί όμορφες εικόνες με χρώματα του άσπρου και του μπλε και με λίγες πινελιές του κίτρινου σε κάποια σημεία.
Σ’ ένα από αυτά τα δρομάκια βρεθήκαμε και στο περιποιημένο μαγαζάκι της κ. Φλώρας Ράμφου «Το Κουμπί». Ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα και από τον χρωματισμό του, αλλά και από την ευγενική φιλοξενία και υποδοχή της ιδιοκτήτριάς του. Εκτός από τα καλά της λόγια μας ευχαρίστησε δίνοντάς μας και από ένα μπουκαλάκι λικέρ αρμπαρόριζας που πραγματικά ήταν υπέροχο. Την ευχαριστούμε από την καρδιά μας!
Το Χωριό έχει δύο πλατείες αλλά στη μεγάλη πλατεία του Χωριού το βράδυ μαζεύονται οι περισσότεροι κάτοικοι και παίρνει ζωή ειδικά από τα παιδιά που μου έκανε εντύπωση πόσα πολλά παιδιά παίζανε αμέριμνα και ξένοιαστα στην παιδική χαρά. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως μέσα στο Χωριό δεν επιτρέπονται τροχοφόρα, μόνο τα ποδήλατα που είναι η χαρά αλλά και η μετακίνηση των παιδιών. Μια κουκλίστικη πλατεία με γραφικά μαγαζάκια για ένα ποτό ή φαγητό που καταφέρνει να δημιουργεί μια όμορφη ατμόσφαιρα για μικρούς και μεγάλους.
Για να μάθετε κι άλλους λόγους που το νησί είναι ιδανικό και για οικογένειες, διαβάστε την ανάρτηση της Κάλης εδώ: Ταξίδι στην Κίμωλο με τα παιδιά
Η Κίμωλος, οι εκκλησιές και τα ξωκλήσια της
Οι κατάλευκες εκκλησίες και τα εκκλησάκια που στολίζουν κάθε γωνιά της Κιμώλου είναι πάνω από ογδόντα. Σε κάθε λόφο και σε κάθε βράχο αυτού του όμορφου νησιού, εκεί που δεν το περιμέναμε, εκεί που ούτε καν φανταζόμασταν πως μπορεί να υπάρχει ένα εκκλησάκι στο βουνό, ξεπρόβαλε και ένα ξωκλήσι, κατάλευκο, ανάμεσα στα πουρνάρια και στις ξερολιθιές.
Μου θύμιζαν το παιδικό τραγούδι που όλοι μας ξέρουμε και τραγουδήσαμε όταν ήμασταν παιδιά. «Εις το βουνό ψηλά εκεί, είν’ εκκλησιά ερημική, το σήμαντρό της δεν χτυπά, δεν έχει ψάλτη ούτε παπά.».
Ξεναγηθήκαμε από τον παπά του Χωριού σε τρεις εκκλησίες του Χωριού που μας άφησαν άφωνους για τον θρησκευτικό πλούτο που φυλάττουν. Δυστυχώς είναι κλειστές για το κοινό και μόνο με την άδεια του παπά μπορέσαμε να ξεναγηθούμε και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό. Μου έκανε εντύπωση η εκκλησία του Αγίου Χρυσόστομου, που είναι χτισμένη ολόκληρη από πωρόλιθο. Ακόμα από πωρόλιθο είναι η πόρτα και τα παραθύρια της. Χρονολογείται από τον 17ο αι.
Όμως, ο μεγαλοπρεπής ναός της Παναγίας της Οδηγήτριας σήμερα είναι το καμάρι όλων των Κιμωλιατών. Είναι ορατός από κάθε γωνιά του χωριού και είναι ανοιχτός για όλους. Χτίστηκε από τους ίδιους τους κατοίκους που δούλευαν αφιλοκερδώς επί επτά χρόνια μεταξύ του 1867 και 1874. Η μεγάλη εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας είναι του 15ο αι., είναι η προστάτιδα του νησιού και την γιορτάζουν στις 21 Νοεμβρίου. Στην εκκλησία μέσα υπάρχουν και τα λείψανα της Κιμωλιάτισσας Οσίας Μεθοδίας.
Η Κίμωλος και το Κάστρο
Στο ψηλότερο σημείο του Χωριού βρίσκονται σήμερα τα ερείπια του μεσαιωνικού Κάστρου που χτίστηκε τον 14ο ή 16ο αιώνα. Το νησί από τα χέρια των Βυζαντινών είχε περάσει στους Φράγκους και πολλές φορές είχε καταστραφεί από τους πειρατές. Οι κάτοικοί του όμως ήταν καλά προστατευμένοι μέσα στο κάστρο το οποίο… δεν έχει τείχη. Τείχη είναι τα σπίτια που ακόμα και σήμερα στέκουν κολλημένα το ένα με το άλλο δημιουργώντας ένα αδιαπέραστο πέτρινο τετράγωνο. Τα εξωτερικά σπίτια ακόμα και σήμερα κατοικούνται, κρατώντας καλά την ιστορία μέσα στα σπλάχνα τους, ενώ το τείχος διακόπτεται από τις καμάρες που είναι και είσοδοι του κάστρου. Πολλά σπίτια δεν κατοικούνται πλέον, έχουν μισοερειπωθεί, όμως ακόμα μαρτυρούν πως ήταν ο οικισμός με τις ξύλινες πόρτες και τα κελάρια τους.
Στο κέντρο του κάστρου υπάρχουν μόνο ερείπια, αλλά η εθελοντική προσπάθεια των Κιμωλιστών, που είναι δυστυχώς μόνο τρία μέλη, σήμερα δίνει ζωή στα ερείπια του μεσαιωνικού κάστρου. Δύο φορές την εβδομάδα προβάλλει ταινία για όσους βρίσκονται στο νησί φέρνοντας μια ανάσα πολιτισμού στο Χωριό. Απλά πράγματα όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο νησί! Χρησιμοποιούν τις πέτρες του Κάστρου για καθίσματα, στήνουν μια οθόνη και η ταινία ξεκινά. Ζήσαμε και εμείς όλη η ομάδα των TBG μια τέτοια μαγική βραδιά με πανσέληνο!
Γελάσαμε και ευχαριστηθήκαμε, μαγευτήκαμε και ονειρευτήκαμε όπως δεν το έχουμε κάνει ποτέ μας. Συμβιώσαμε με ανθρώπους και ενώσαμε με τον πολιτισμό τις εποχές επιβεβαιώνοντας πως η εξέλιξη και το μέλλον είναι άρρηκτα δεμένα με την ιστορία και το παρελθόν και όλα αυτά χάριν στους Κιμωλίστες που τους ευχαριστούμε για αυτή την όμορφη βραδιά αλλά και για πολλά άλλα που μας προσέφεραν κατά τη διαμονή μας στο νησί.
Θα ήταν βέβαια παράλειψή μου να μην αναφέρω σε αυτό το σημείο και την υπέροχη βραδιά που περάσαμε στο coctail μπαρ, Αγορά, μετά την προβολή της ταινίας. Για ένα ποτό καλεστήκαμε από τους υπέροχους ιδιοκτήτες του και τελικά το ένα ποτό έγιναν πολλά κοκτέιλ! Δοκιμάσαμε πολλές από τις γεύσεις των coctail του μαγαζιού πίνοντας το ένα σφηνάκι πίσω από το άλλο. Μια μεθυστική βραδιά γεύσεων και απόλαυσης! Το στενό δρομάκι έσφυζε από νυχτερινή ζωή και εμείς απολαμβάναμε την όμορφη παρέα μας διασκεδάζοντας προσπαθώντας να αποφασίσουμε ποιο κοκτέιλ ήταν καλύτερο, χωρίς να μπορούμε ωστόσο να αποφασίσουμε, γιατί απλούστατα ήταν όλα άριστα! Όσο για την Μελίτα, είχε και αυτή την τιμητική της αφού σε αυτό το μαγαζί υπάρχουν και κοκτέιλ χωρίς αλκοόλ για τους μικρούς τουρίστες!
Το Αρχαιολογικό Μουσείο
Και να θέλαμε να το προσπεράσουμε δεν θα μπορούσαμε και δεν θα το κάναμε άλλωστε. Το αρχαιολογικό μουσείο βρίσκεται στο έμπα του Χωριού ακριβώς απέναντι από την εκκλησία της Παναγιάς της Οδηγήτριας. Στενά σκαλοπάτια μας οδήγησαν στο επάνω όροφο του Μουσείου και πραγματικά μείναμε έκθαμβοι από την πληθώρα των ευρημάτων, αγγείων και μικροαντικειμένων. Εκθέματα που αποδεικνύουν το παρελθόν χιλιάδων χρόνων του νησιού. Με εντυπωσίασε το κρυστάλλινο διάφανο δάπεδο κάτω από το οποίο υπάρχει τάφος, όπως ακριβώς βρέθηκε κατά την ανασκαφή και επίσης το σημαντικότερο έκθεμα που είναι η ακέφαλη γυναίκα του 8ο αι. π. Χ.
Στο νησί υπάρχει και Λαογραφικό Μουσείο. Όμως, δυστυχώς, δεν το επισκεφθήκαμε, γιατί είναι το πατρογονικό σπίτι του ιδρυτή του και ήταν κλειστό. Είμαι σίγουρη όμως πως η προσπάθειά του να μείνει ζωντανή η λαϊκή παράδοση του τόπου και να παραδοθεί στις επόμενες γενιές, είναι αξιοσημείωτη.
Η Κίμωλος και οι παραλίες της
Η Κίμωλος φημίζεται για τις όμορφες παραδεισένιες παραλίες της! Είναι όλες εντυπωσιακές! Άλλες μοναχικές, απομονωμένες και απόμερες που τις προσεγγίζεις μόνο με το καραβάκι ή με πεζοπορία. Άλλες προσβάσιμες είτε με τα πόδια, είτε με αυτοκίνητο. Κάποιες είναι οργανωμένες ενώ κάποιες μπορείς να τις απολαύσεις μένοντας μετά το μπάνιο στη σκιά κάτω από τα αρμυρίκια. Όλες όμως διακρίνονται για την καθαρότητα των νερών και η κάθε μια τους είναι ξεχωριστή για το ιδιαίτερο χρώμα της. Από γαλαζοπράσινα έως θαλασσιά, από τυρκουάζ έως και σμαραγδί θα βρείτε στις παραλίες της Κιμώλου όλη την γκάμα των χρωμάτων του μπλε. Σε συνδυασμό δε με το μπλε του ουρανού θα σας προσφέρουν την απόλυτη ξεκούραση και ηρεμία!
Μπορεί εγώ να μην κολύμπησα σε όλες τις παραλίες, λόγω μιας κάκωσης των πλευρών που με ταλαιπωρούσε τις μέρες εκείνες, όμως με μάγεψε βλέποντάς την από ψηλά, από το μπαλκόνι του σπιτιού που μέναμε, η παραλία Πράσσα. Η παραλία απέχει 6 χλμ. από το Χωριό και ο δρόμος είναι αυτός που μας φάνηκε δύσκολος το βράδυ όταν πρωτοήρθαμε στο νησί. Όμως τελικά ο δρόμος είναι ευκολότερος την ημέρα και η ιδιαιτερότητα του άσπρου πετρώματος είναι αυτή που σε συναρπάζει. Το τοπίο αστράφτει από την ασπρίλα και κάνει τα νερά της θάλασσας να είναι ολόιδια με το χρώμα του σμαραγδιού. Νομίζω πως είναι η καλύτερη παραλία του νησιού με λευκή άμμο και τυρκουάζ νερά! Διαθέτει καντίνα, παιχνίδια για παιδιά, ξαπλώστρες, αλλά και αρμυρίκια. Ονομάζεται και Άσπρη παραλία, γιατί εδώ βρίσκεται και το πέτρωμα που δίνει την κιμωλία. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν τα ορυχεία που τρώνε τα «σπλάχνα» του νησιού.
Θαυμάσιες όμως είναι και άλλες παραλίες. Η παραλία Μπονάτσα με τις αναπαυτικές ξαπλώστρες της και τα κρυστάλλινα νερά. Οι παραλίες Ελληνικά και Μαυροσπήλια ιδανικές για να απολαύσετε μετά το κολύμπι σας το ηλιοβασίλεμα ή να δείτε και την αρχαία πόλη του νησιού βυθισμένη στα ρηχά νερά. Η Αλυκή, το Καλαμίτσι και η Γούπα που δυστυχώς δεν προλάβαμε να πάμε και ας ήταν τόσο κοντά στην Ψάθη, στο λιμάνι του νησιού. Όλες τους έχουν κάτι να επιδείξουν, όλες τους έχουν κάτι το μοναδικό. Ένα όμως είναι σίγουρο πως είτε με άμμο ή με βότσαλο, είτε με βαθιά ή ρηχά νερά, ότι μια από αυτές θα γίνει η δική σας αγαπημένη παραλία, γιατί σε αυτό το όμορφο νησί δεσπόζει η αμμουδιά, τα σμαραγδί και τυρκουάζ νερά και τα λευκά βράχια.
Στη Γούπα, ένα βήμα από τη θάλασσα, είναι και ο μικρός οικισμός τα Σύρματα που είναι οι λαξευμένοι χώροι μέσα στο μαλακό βράχο. Κλείνουν με χρωματιστές ξύλινες πόρτες και εκεί φυλάνε τις βάρκες τους το χειμώνα οι ντόπιοι ψαράδες από τα μανιασμένα κύματα του Αιγαίου. Όλο αυτό το σκηνικό σε συνδυασμό με τις άσπρες πέτρες και τα καθαρά νερά κάνουν την παραλία ανεπανάληπτη.
Η Κίμωλος και οι πεζοπορίες
Ο αέρας που δέρνει τα νησιά μας χειμώνα καλοκαίρι μας έκανε την τιμή να μας κάνει συντροφιά τις πρώτες ημέρες που βρισκόμασταν στο νησί. Αυτός ήταν η αιτία που πολλές φορές αποφασίζαμε την τελευταία στιγμή να αλλάζουμε το πρόγραμμά μας. Δεν ξέραμε πόσες ημέρες θα κρατούσε. Δεν ξέραμε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτή την ημερήσια εκδρομή με το καραβάκι, που τόσο θέλαμε όλοι μας, ώστε να επισκεφθούμε και παραλίες μακρινές και παρθένες. Η λύση όμως ήρθε από τους Κιμωλίστες. Ο Φώτης, η ψυχή των Κιμωλιστών, μας προέτρεψε για να μη χάσουμε τη μέρα μας να κάνουμε πεζοπορία για να πάμε στις παραλίες Μοναστήρια και Σούφι. Δυσκολεύτηκα να πάρω την απόφαση εγώ μπορώ να ομολογήσω. Ένα όμως έχω να σας πω! Πως παρά τη δυσκολία της ήταν για μένα η καλύτερη εμπειρία στο ταξίδι μου στην Κίμωλο! Η Κίμωλος θα μείνει αξέχαστη και για τις πεζοπορίες!
Μέχρις ενός σημείου ανεβήκαμε τον κακοτράχαλο δρόμο του βουνού με τις ανηφόρες και τους γκρεμούς με τα αυτοκίνητα. Μετά έπρεπε να κάνουμε πεζοπορία. Που να πάμε καλέ; Ούτε στο βάθος του ορίζοντα φαινόταν το σημείο που έπρεπε να καταλήξουμε. Και δεν έφτανε αυτό. Μπροστά μας απλωνόταν μια κατηφόρα με κλίση 10% και μάλιστα έπρεπε να την κατεβούμε με δική μας ευθύνη, όπως έλεγαν και οι ταμπέλες του δήμου.
Γύρω μας το τοπίο άγριο κυκλαδίτικο, γεμάτο πουρνάρια και αραιά που και που φαίνονταν κάποιες ξεροελιές. Οι πλαγιές του βουνού ήταν όλες χτισμένες από πριν πολλά χρόνια με τοιχάκια από πέτρες για να ξεχωρίζουν οι νησιώτες τα μικρά τους χωραφάκια. Επίπεδη γη δεν υπάρχει στο νησί! Γι αυτό έπρεπε να αξιοποιήσουν τα βουνά για τις μικρές τους καλλιέργειες. Δύσκολα χρόνια και όπως μας είπε και ο ξεναγός μας κ. Δημήτρης με πείνα, στέρηση και ιδρώτα έγιναν αυτές οι κορδές, όπως ονομάζονται οι πετρολιθιές, που χώριζαν τα χωράφια και τους δρόμους.
Ευχαριστώ από καρδιάς τον κ. Δημήτρη Βεντούρη, που ήταν ο ξεναγός μας, για τις πάμπολλες ιστορικές γνώσεις του για την Κίμωλο που μας τις έδωσε απλόχερα με ευγένεια και πάντα με χαμόγελο. Τον ευχαριστώ που πάντα μας συνόδευε ακόμα και στις πιο δύσκολες διαδρομές μας, ώστε να μη χάσουμε κανένα κομμάτι από την ιστορία του νησιού του.
Αφού φτάσαμε στην παραλία Μοναστήρια είπα να καθίσω κάτω από τα αρμυρίκια να ξεκουραστώ. Όμως η ομόφωνη απόφαση να πάμε σε μια άλλη κοντινή παραλία δεν μου άφησε και πολλά περιθώρια. “Να πάμε”, είπαμε όλοι! Όμως έπρεπε να ανεβούμε και άλλο βουνό, έπειτα να το κατεβούμε για να φτάσουμε στην παραλία Σούφι.
Τι απόφαση και αυτή! Για μια στιγμή είπαμε με την Κάλη να μην πάμε εμείς γιατί είχαμε και την επτάχρονη εγγονή μου την Μελίτα μαζί μας. Όμως τι άκουσαν τα αυτιά μου εκείνη τη στιγμή! «Και δεν θα πάω εγώ στο Σούφι να κολυμπήσω, ενώ έκανα τόσο κόπο και θα γυρίσω πίσω;» είπε και μας έβαλε στην τάξη η Μελίτα! Έτσι και πάλι οπλίστηκα με υπομονή και θάρρος. Ανεβοκατέβηκα το βουνό μέσα από ένα στενό και δύσβατο μονοπάτι, ώσπου εμφανίστηκε μπροστά μας η όμορφη παραλία μετά από μισή ώρα διαδρομής
Μοναδική! Ολοκάθαρη! Ζεστή! Γαλήνια! Γαλαζοπράσινη! Είναι λίγες από τις λέξεις που μπόρεσα να βρω για να χαρακτηρίσω την παραλία Σούφι. Γύρω μας τοπίο με άγρια ομορφιά που το ηρεμούσε όμως η γαλήνη των νερών. Γίναμε όλοι μας μια όμορφη παρέα. Κολυμπήσαμε, τραγουδήσαμε καλοκαιρινά τραγούδια και περάσαμε ένα όμορφο αξέχαστο απόγευμα
Και μετά είπαμε να τα μαζέψουμε και να γυρίσουμε πίσω. Τι ωραία που τα λέτε είπα όταν σήκωσα το κεφάλι μου και είδα πόσο δρόμο έπρεπε να κάνουμε για την επιστροφή! Όμως λύση δεν υπήρχε άλλη παρά το χιούμορ, η υπομονή και η προσπάθεια. Πολλές φορές λέγαμε πως ο δρόμος ήταν ατελείωτος. Όμως λίγο η παρέα, λίγο οι κοντοανάσες που παίρναμε, λίγο οι στάσεις που κάναμε, λίγο η απογευματινή αύρα που μας δρόσιζε, βγάλαμε και εκείνη την ανηφόρα με την 10% κλίση. Δεν ξέρω πάντως να σας πω γιατί αυτή η πεζοπορία θα μου μείνει αξέχαστη. Ίσως ήταν η παρέα ή η ίδια εμπειρία της πεζοπορίας ή το ότι στάθηκα παλικάρι και έβγαλα αυτή τη δύσκολη διαδρομή. Ξέρω όμως, πως ήταν μια εμπειρία που όταν θα ξαναφέρνω στο μυαλό μου το ταξίδι μου στην Κίμωλο το πρώτο που θα θυμάμαι, θα είναι αυτή η πεζοπορία!
Η Κίμωλος και το φαγητό
Εκείνο όμως που επίσης θα μου μείνει αξέχαστο στην Κίμωλο, είναι το φαγητό. Οι διοργανωτές του ταξιδιού μας από το Αφεντάκειο Κληροδότημα Κιμώλου είχαν φροντίσει και για αυτό. Ευτυχώς ήταν και οι πεζοπορίες, ειδάλλως θα γυρίζαμε πίσω σίγουρα με δύο κιλά ο καθένας μας επιπλέον. Οι χορηγοί του νησιού μας πρόσφεραν απλόχερα τα γευστικά τους πιάτα και αισθανθήκαμε στο έπακρον τη φιλοξενία τους. Σήμερα με το χέρι στην καρδιά μπορούμε να σας προτείνουμε όμορφες ιδέες για φαγητό γιατί η Κίμωλος μας έδωσε απερίγραπτες γεύσεις νοστιμιάς!
Από τις κιμωλιάτικες γεύσεις, στην κορυφή φυσικά βρίσκεται η λαδένια. Είναι ένα είδος πίτσας με μπόλικο λάδι με ντομάτα και κρεμμύδια και… χωρίς τυρί. Τέτοια νοστιμιά δεν τη φανταζόμουν με τόσο απλά υλικά! Άλλη αγαπημένη γεύση ήταν το ξινό τυρί που το σερβίρουν και επάνω στη ντοματασαλάτα. Απλά αξέχαστο!
Το παραδοσιακό καφενείο του Μποχώρη, η Καλή καρδιά, αξίζει για τις μεγάλες μερίδες με τις παραδοσιακές γεύσεις που μας προσέφερε. Αλλά και για τα τραγούδια που παίχτηκαν από το τσουκ-μποξ μόνο για εμάς. την επομένη ημέρα το γεύμα στα τραπεζάκια στο στενό δρομάκι μπροστά στο μαγαζί του με το αεράκι να φυσάει ήταν απολαυστικό.
Γευστικές εμπειρίες είχαμε όμως και στο εστιατόριο Σάρδης όπου η καρδιά της επιχείρησης η κ. Μπέμπα μας έδωσε και τη συνταγή της λαδένιας, που όταν την φτιάξω θα σας δώσω και την αυθεντική συνταγή της. Οι γαριδομακαρονάδες, τα μύδια λαδολέμονο, οι ντοματοκεφτέδες, τα πιταράκια και ένα σωρό άλλα εδέσματα, μας έκαναν να αισθανθούμε ως οι πλουσιότεροι του νησιού, όχι στα χρήματα, αλλά σε αισθήματα και φιλοξενία που μας την δώσανε με απλοχεριά.
Τι να πω όμως και για την υπέροχη βραδιά με πανσέληνο που μας περάσαμεστο εστιατόριο στο λιμάνι της Ψάθης, το Κύμα. Το μενού ήταν ψαρικά και για πρώτη φορά εκεί δοκίμασα σαλάτα από αρμυρίκια. Είχε όμως και άλλα πιάτα εστιατορίου και ήταν για πρώτη φορά που η Μελίτα έφαγε ένα μεγάλο κομμάτι παστίτσιο. Το αεράκι που φυσούσε, τα καντηλέρια στο τραπέζι η πανσέληνος που χρύσιζε τα ήσυχα νερά του λιμανιού και οι νοστιμιές που μας σέρβιραν, έκαναν την βραδιά μαγευτική και αλησμόνητη
Αλησμόνητο θα μας μείνει όμως και το γεύμα στο Μελτέμι, στον υπέροχο χώρο που διαθέτει ο ιδιοκτήτης και Σεφ του εστιατορίου Αυγουστής. Γκουρμέ γεύσεις, ιδιαίτερες, φτιαγμένες από τα χέρια του, άψογα σερβιρισμένες και πάνω από όλα νόστιμες. Δεν ήταν όμως οι γεύσεις που ευφρανθήκαμε, αλλά ήταν και ο χώρος του. Προσεγμένος και σε συνδυασμό με τη θέα του εστιατορίου ήταν τα τρία όμορφα πράγματα που θα μας μείνουν για πάντα στο νου.
Το τελευταίο εστιατόριο που θα σας προτείνω ανεπιφύλακτα είναι το Postali που βρίσκεται στην Ψάθη, ακριβώς δίπλα από την είσοδο του λιμανιού. Σας διαβεβαιώνω ότι θα εντυπωσιαστείτε από το σέρβις, την ποιότητα, τις γεύσεις αλλά και τη θέση του. Εμείς επιλέξαμε τα ψητά του. Τα κεφτεδάκια του ήταν πολύ νόστιμα όπως και όλα τα κρεατικά που δοκιμάσαμε ήταν … λουκούμι! Υπάρχουν όμως και πολλά μαγειρευτά πιάτα ιδανικά αν έχετε παιδιά μαζί σας.
Η Κίμωλος και το Σκιάδι
Δεν ήταν όμως δυνατό να φύγουμε από το νησί, χωρίς να επισκεφθούμε το μανιτάρι της Κιμώλου. Το Σκιάδι! Είναι το σήμα κατατεθέν της Κιμώλου και είναι ένα σπάνιο μνημείο της φύσης. Μπορούσαμε να φύγουμε χωρίς να πάμε, ώστε να αποτυπώσουμε στην φωτογραφική μας το περίφημο πέτρινο μανιτάρι;
Το περίφημο μανιτάρι «Σκιάδι», οφείλει τη δημιουργία του σύμφωνα με τους ειδικούς, στη διάβρωση που προκάλεσε ο άνεμος στη βάση του βράχου, αλλά και στα διαφορετικά πετρώματα που το αποτελούν. Το τεράστιο πέτρινο «μανιτάρι» είναι ενταγμένο στον Άτλαντα των Γεωλογικών Μνημείων του Αιγαίου!
Φυσικά και όχι! Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Έπρεπε να κάνουμε άλλη μια πεζοπορία επάνω στα βουνά της Κιμώλου. Τώρα όμως το είχαμε πάρει το κολάι και δεν το σκεφτήκαμε και πολύ. Ξεκινήσαμε κατά τις 10 το πρωί και αφού κάναμε κάποια χιλιόμετρα στο βουνό με το αυτοκίνητο, φτάσαμε σε ένα πλάτωμα που χρησιμεύει ως πάρκινγκ. Δεν χρειαζόμαστε ταμπέλες εδώ, γιατί η μια και μοναδική ήταν γραμμένη επάνω στο βράχο με μεγάλα γράμματα. ΣΚΙΑΔΙ ή αλλιώς ΚΑΠΕΛΟ!
Εδώ δεν είχε δρόμους και ανηφόρες, είχε ένα στενό μονοπάτι άλλοτε χωμάτινο και άλλοτε πετρόχτιστο που πολλές φορές χανόταν, αλλά τα κόκκινα βέλη (χαρακτηριστικά σημάδια για τους πεζοπόρους) πάντα μας έδειχναν το δρόμο ασχέτως εάν περνούσαμε πάνω από τις άσπρες γυαλιστερές πλάκες του βουνού.
Πρώτη φορά άκουσα τη Μελίτα μου να μας λέει πως κουράστηκε και εκεί η μάνα λύγισε. Τι να κάνει η δόλια, μπροστά στο παραπονιάρικο ύφος της κόρης της; Την πήρε στην πλάτη της, ως μια μάνα Κιμωλιάτισσα! Είχε και αυτό δικαίωμα μια φορά να κουραστεί και φυσικά να το πει. Εύγε στη μάνα- κόρη μου, αλλά εύγε και στην επτάχρονη εγγονή μου που μας ακολούθησε σε όλες τις εξορμήσεις μας αδιαμαρτύρητα και με ενθουσιασμό!
Επιτέλους όμως από μακριά μετά από περίπου 40-45 λεπτά πεζοπορίας φάνηκε στο ύψωμα το μανιτάρι. Τώρα ήταν όλα πιο εύκολα. Το τοπίο μοναδικό. Τα πόδια μας λες και βγάλανε φτερά και δεν το καταλάβαμε πως σε λίγο καθόμασταν κάτω από τη σκιά του μεγάλου μανιταριού. Απέναντί μας το λιμάνι της Μήλου, τα Πολλώνια, σε τόσο κοντινή απόσταση που νομίζεις πως η θάλασσα γίνεται θαλάσσιο ποτάμι που κυλάει ανάμεσα στην Κίμωλο και στην Μήλο. Παραδίπλα η Αντίμηλος, στο βάθος η Κρήτη και από δεξιά μας η Πελοπόννησος στο ύψος της Μονεμβασιάς. Κίμωλος – Μήλος μια ανάσα απόσταση! Αξέχαστη ελληνική κυκλαδίτικη θέα, από τις ωραιότερες να συνδυάζει βουνό, θάλασσα και ουρανό.
Οι φωτογραφίες πάμπολλες, οι σέλφι παίρνανε και δίνανε και η Μελίτα μας, ως αθλήτρια, επέλεξε ως στάση φωτογραφίας – τι λέτε εσείς – μια πόζα κατακόρυφη!!!
Η Πολύαιγος
Για το τέλος του ταξιδιού μας αφήσαμε το καλύτερο, γιατί η προτελευταία ημέρα μας στην Κίμωλο, μας επιφύλασσε τη μεγαλύτερη έκπληξη. Ήταν η εκδρομή μας με το καραβάκι του κυρ Βαγγέλη για να κάνουμε τον γύρο της Πολυαίγου, για να απολαύσουμε τις απομονωμένες παραλίες και να βουτήξουμε στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου.
Το νησί Πολύαιγος, όπως και ένα μεγάλο μέρος της Κιμώλου, έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000.
Η μαγευτική Πολύαιγος είναι το νησί που βρίσκεται απέναντι από την Κίμωλο. Eίναι ακατοίκητη και εκεί ζουν μόνο κατσίκες (αίγες) και ένας βοσκός ο κυρ Πέτρος, φύλακας του νησιού χειμώνα-καλοκαίρι. Έχει όμως μερικές από τις ομορφότερες παραλίες με τυρκουάζ και σμαραγδένια νερά και αυτά τα νερά είναι που κερδίζουν τις καρδιές όλων όσων έρχονται και ξανάρχονται για να ανακαλύψουν κάθε φορά και κάτι διαφορετικό! Τα μοναδικά αυτά χρώματα οφείλονται σε ένα ορυκτό το ποζολάνι, το οποίο με την αντανάκλαση του ήλιου δημιουργεί αυτό το τυρκουάζ χρώμα της θάλασσας. Οι βουτιές που κάναμε από το καραβάκι μέσα στο απόλυτο γαλάζιο και δίπλα στα πολλά ιστιοπλοϊκά που ήταν αραγμένα στους κολπίσκους του νησιού, θα μας μείνουν αξέχαστες!
Η στάση στην αμμουδερή παραλία ήταν μια απόλαυση και μας εντυπωσίασε ειδικά για τους βραχώδεις σχηματισμούς επάνω στην πλαγιά του βουνού.
Όμως δεν χωρά ο νους σας τι ακολούθησε μετά! Να σας πω για να μη έχετε αγωνία… Μα φυσικά πεζοπορία! Ναι, η εκδρομή μας στην Πολύαιγο είχε και αυτό, γιατί η Κίμωλος χωρίς να κάνετε πεζοπορία δεν γίνεται! Ευτυχώς μικρής διάρκειας αυτή τη φορά. Περίπου ενός τετάρτου σε σχετικά καλό δρομάκι για να δούμε ένα από τα πολλά ξωκλήσια του νησιού που είναι παρακαλώ από το 1600 μ. Χ.
Για το τέλος άφησα να σας μιλήσω για τα ψηλά και επιβλητικά βράχια του νησιού, τους υπέροχους βραχώδεις σχηματισμούς που στέκονται δαρμένα και πολύχρωμα καταμεσής του πελάγους. Το νησί είναι ηφαιστιογενές και γι αυτό έχει αυτούς τους γεωλογικούς σχηματισμούς που το κάνουν να είναι και από μόνο του ένα αξιοθέατο. Το καράβι άλλοτε έμπαινε σε σπηλιές και άλλοτε απομακρυνόταν, αλλά κάθε φορά μας άφηνε με το στόμα ανοιχτό. Στο τέλος πέρασε σε απόσταση αναπνοής ανάμεσα από αυτούς και αισθάνθηκα σαν να ήμασταν στο καράβι του Οδυσσέα και φυσικά δεν έλειψαν και τα χειροκροτήματά μας προς τον καραβοκύρη όταν βγήκαμε από αυτούς. Τι όμορφες αναμνήσεις που μου άφησε αυτή η εκδρομή!
Φύγαμε από την Κίμωλο με τις αποσκευές μας γεμάτες όμορφες εικόνες του άσπρου και του μπλε και με τα σμαραγδένια νερά της να λαμπυρίζουν πάνω στην ασημένια γη.
Ναι, γιατί η Κίμωλος είναι η Αρζαντιέρα, η ασημένια πινελιά του Αιγαίου!
Ευχαριστώ όλους όσους δούλεψαν για να γίνει αυτό το ταξίδι μας στην Κίμωλο αξέχαστο, τους χορηγούς μας, τους κατοίκους του νησιού για την υπέροχη φιλοξενία τους, αλλά πάνω από όλα ευχαριστώ τους Τravel Bloggers Greece και ιδιαίτερα την κόρη μου Κάλη για την πρόσκλησή της, να συμμετάσχω και εγώ, διακρίνοντας σε εμένα πως συνεισφέρω με τις ταξιδιωτικές μου αναρτήσεις στο blog Ανθομέλι βάζοντας κι εγώ το μικρό μου λιθαράκι.
Θέλω να ευχαριστήσω το Αφεντάκειο Κληροδότημα Κιμώλου για την πρόσκληση και την γενναιόδωρη φιλοξενία του και τον Δήμαρχο Κιμώλου, τον κ. Κωνσταντίνο Βεντούρη, για τη διάθεσή του να ακούσει τις εντυπώσεις και τις παρατηρήσεις μας. Ευχαριστώ επίσης θερμά της κα Μάνια Τσαβλίδου και τον κ. Δημήτρη Παπαδημητρίου για όλη την οργάνωση του ταξιδιού και τη ζεστή τους παρέα, αλλά και τον κ. Δημήτρη Βεντούρη για την ξενάγηση καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Ευχαριστούμε τους χορηγούς μας που έκαναν τα πάντα, ώστε η Κίμωλος να μας μείνει αξέχαστη
«Zante Ferries» για την ασφαλή μεταφορά μας
«Κιμωλία Γη» για τη διαμονή μας και το «Kimolos Blue» για τη διαμονή άλλων μελών της ομάδας μας
Την ταβέρνα “Σάρδης” και την ταβέρνα Καλή Καρδιά «Μποχώρης»
Το Εστιατόριο «Postali», το Εστιατόριο «Το Κύμα» και το Εστιατόριο «Μελτέμι»
Το Μπαρ «Παλιά Αγορά», το Καφέ «Stavento» και το Παγωτοπωλείο «Stavento»
Ευχαριστούμε επίσης τους:
Bus Transportation για την μεταφορά μας στο λιμάνι και τον κ. Βαγγέλη για την επίσκεψη στην Πολύαιγο με το ταχύπλοο
Ένα θερμό ευχαριστούμε επίσης στους Κιμωλίστες και ιδιαίτερα στον κ. Φώτη Μαρινάκη για την πεζοπορία μέχρι το Σούφι και για ό,τι άλλο έκανε για εμάς.
Σύντομα πάλι μαζί σας με μια όμορφη καινούργια ταξιδιωτική ανάρτηση.
Μαμά Μαρία
Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.
Φοβερή ανάρτηση, συγχαρητήρια Μαρία!
Νομίζω πως συμπεριέλαβες κυριολεκτικά τα ΠΑΝΤΑ! Ακόμα και τα συναισθήματα που νιώσαμε.
Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία στο μέλλον να κάνουμε και άλλα τόσο όμορφα ταξίδια!
Ευχαριστώ 🙂