ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

    Ντρέπομαι…

    “Ντρέπομαι που πρέπει να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου όπως και πριν”! Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις που μου ήρθαν το πρωί στο μυαλό όταν σύμφωνα με τους τύπους τελείωσαν οι 3 μέρες πένθους που είχαν οριστεί για τον τραγικό χαμό αυτών των ανθρώπων στην καταστροφική φωτιά στο Μάτι και στην Κινέτα τις προηγούμενες ημέρες. Εχθές όταν η Μελίτα μού ζήτησε να κάνουμε ένα χαρούμενο βιντεάκι και να το ανεβάσουμε στο διαδίκτυο της είπα ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αφού έχουμε πένθος και τιμάμε τους ανθρώπους που χάθηκαν με ταπεινότητα και σεβασμό.

    Ήξερε μέσες άκρες τι είχε συμβεί αυτές τις μέρες και παρόλο που δεν γκρίνιαξε για την άρνησή μου με ρώτησε με την αθωότητα που έχουν τα παιδιά «Τι είναι πένθος, μαμά;», και ο εαυτός μου συγκρούστηκε καθώς από τη μία χάρηκα που το επτάχρονο παιδί μου δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει αυτό το τόσο βαρύ συναίσθημα και από την άλλη ένιωσα τύψεις που κάποιοι άλλοι άνθρωποι αυτές τις μέρες το βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο!

    Ωστόσο, σήμερα, 4η μέρα, σηκώθηκα πάλι βαριά από το κρεβάτι με τα μάτια μου να πονάνε και να θολώνουν κάθε φορά που προσπαθώ να είμαι μπροστά σε οθόνη, λες και αντιδρούν μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Όμως… 3 μέρες και αυτό ήταν; Ξεχνάμε; Προχωράμε; Θυμόμαστε και ενεργούμε; Θυμώνουμε; Κάνουμε τι, τέλος πάντων; Μήπως συνεχίζουμε να ζούμε τη ζωή μας; Και «η ζωή συνεχίζεται», και αυτό ήταν; Ναι ή όχι; Μήπως και σε αυτό θέλουμε κάποιον να μας ορίσει πόσες μέρες θα πονάμε και πόσο θα πενθήσουμε; 3 μέρες; 9 μέρες; 40 μέρες; Πείτε μου πόσο να ξέρω!

    Ντρέπομαι...

    Προσπαθώ να θυμηθώ πότε παλιότερα βίωσα κάτι τόσο έντονο όσο αυτές τις μέρες; Στον σεισμό στην Αθήνα ήμουν μικρότερη και στις πυρκαγιές στην Ηλεία για κάποιον λόγο τα έβλεπα ως εξωτερικός παρατηρητής. Μήπως όταν πένθησα τη γιαγιά μου; Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι. Ήμουν και τυχερή ως τώρα, βλέπετε, σε σύγκριση με άλλους ανθρώπους! Τι δώρο και τι κατάρα για τους ανθρώπους η λήθη!

    Γιατί όμως τώρα; Γιατί σε αυτό το συμβάν ένιωσα τόσο βαθιά θλίψη; Ναι, θλίψη! Δυστυχώς, όχι θυμό. Ίσως θα έπρεπε βέβαια! Ίσως θα έπρεπε να θυμώσω! Ίσως θα έπρεπε να θυμώσω και να βρίσω και να βρω ένα εξιλαστήριο θύμα, την Κυβέρνηση ίσως, και να ρίξω εκεί όλες τις ευθύνες.

    Μήπως έτσι θα ένιωθα καλύτερα; Μήπως να το ρίξω στις προηγούμενες Κυβερνήσεις που άφησαν τη δημιουργία αυθαιρέτων; Μήπως στις ακόμα πιο παλιές που επέτρεψαν να δημιουργηθεί μια περιοχή με εντελώς κακή ρυμοτομία; Όχι, καλέ θα το ρίξω στις ιστορίες συνωμοσίας για τις εξορύξεις; Όχι, όχι, αλήθεια τώρα, θα το ρίξω στον Θεό που τιμωρεί τον Πρωθυπουργό. Μπα, τελικά θα το ρίξω στον καιρό και στην μαύρη μας την μοίρα! Μήπως τελικά σε όλα αυτά ή σε τίποτα από αυτά;

    Δεν είμαι όμως σε θέση να βγάζω συμπεράσματα και ούτε γράφω τώρα ως μια προσπάθεια να βρεθούν ευθύνες. Νομίζω ότι υπάρχουν πιο κατάλληλοι άνθρωποι από μένα. Άλλωστε το Ανθομέλι ποτέ δεν ήταν ένα χώρος ευθυνών και αρνητισμού. Για εμάς ήταν πάντα μια κυψέλη αισιοδοξίας. Ένα καταφύγιο που μπορούσαμε να μοιραστούμε μαζί σας μόνο το καλά και αυτά που πιστεύουμε ότι μπορούν να βοηθήσουν στην απλή καθημερινότητα μιας οικογένειας.

    Σήμερα όμως δεν μπορώ και κάνω μια μικρή εξαίρεση. Κι έστω κι αν από αύριο αρχίσουμε πάλι το κανονικό μας πρόγραμμα, με αναρτήσεις που αφορούν όλες αυτές τις μικρές χαρές της ζωής δεν θα είναι επειδή απλά «η ζωή συνεχίζεται» αλλά επειδή ένας από τους τρόπους που μας κάνει να μην ντρεπόμαστε να συνεχίζουμε να ζούμε μετά από τέτοιες τραγικές στιγμές είναι τουλάχιστον να κάνουμε αυτή τη ζωή που ζούμε να αξίζει.

    Να είναι μια ζωή που ξέρει να προσφέρει απλόχερα, να είναι μια ζωή που διδάσκει, να είναι μια ζωή που δεν κατατρώει τις ζωές των άλλων, να είναι μια ζωή που ξέρει να αφήνει ελευθερίες αλλά να ξέρει να ζητάει και ευθύνες. Να είναι μια ζωή που δεν επιτρέπει σε τρίτους να την χειρίζονται σαν πιόνι. Και αυτός ο τρόπος είναι μόνο η γνώση και η εκπαίδευση. Όσο για την καλή καρδιά, έστω κι αν γίνομαι γραφική, ναι, θα πω και αυτό!

    Ντρέπομαι...

    Κι αν νιώθετε πολύ μικροί, όπως εγώ σήμερα, για να βρείτε τους υπεύθυνους της καταστροφής ή αν νιώθετε ότι οι γνώσεις δεν σας δεν είναι αρκετές για να βγάλετε πορίσματα και συμπεράσματα, αφήστε τα online δικαστήρια και επικεντρωθείτε στο μέλλον των παιδιών μας. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτά ένα καλύτερο μοντέλο από εμάς.

    Ας ανοίξουμε το μυαλό τους, ας τους δώσουμε τροφή για σκέψη, ας τους δώσουμε εναλλακτικούς τρόπους μόρφωσης και γνώσης ώστε να αποφύγουμε στο μέλλον άλλες τέτοιες καταστάσεις. Ας γίνουν τα λάθη εφαλτήριο για βελτίωση. Μόνο τότε θα σταματήσουμε να ντρεπόμαστε που θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε και να ρουφάμε τη ζωή και τις ομορφιές της ενώ για κάποιους ανθρώπους το δικαίωμα αυτό έφυγε σε μια στιγμή μέσα από τα χέρια τους. 

    Ντρέπομαι...

    Κλείνοντας αυτό το μικρό κείμενο με τις δικές μου μικρές και ταπεινές σκέψεις να πω ότι μπορεί να ένιωσα πολύ θλίψη για όλα αυτά που συνέβησαν, να ένιωσα ντροπή που αυτή η χώρα δεν μπορεί με σωστό προγραμματισμό να ελέγξει τέτοια φαινόμενα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, να ένιωσα απογοήτευση για τις απώλειες σε πράσινο, να ένιωσα δέος με τη δύναμη της φύσης που πολλές φορές καταλήγει να είναι καταστροφικοί για τους ανθρώπους αλλά ένιωσα και ΠΕΡΗΦΑΝΗ για πολλά ακόμα.

    Για τους πυροσβέστες μας, τους αστυνομικούς, τους κρατικούς/δημοτικούς φορείς που έδρασαν έγκαιρα και σωστά ώστε να μην έχουμε περισσότερα θύματα, για τους στρατιώτες, για τους εθελοντές, για εσάς και εμάς που βοήθησαν είτε με χρήματα είτε με είδη πρώτης ανάγκης, για τους γιατρούς, τους ιδιώτες, για πολλούς δημοσιογράφους, για τους ανθρώπους που έδωσαν καταφύγιο σε ζώα ή αυτούς που προσφέρουν τα σπίτια τους, για τους διασώστες… για όλους αυτούς που βοήθησαν με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς γκρίνιες αλλά με σωστή σκέψη, οργάνωση, δύναμη ψυχής και δείχνοντας συμπόνοια και συμπαράσταση. 

    Για όλους αυτούς και μόνο θα προσπαθήσω να συνεχίσω να ζω χωρίς να ντρέπομαι. 

    Κάλη 

    Διαβάστε στο Ανθομέλι:

    Μπορούμε να μετακομίσουμε σε άλλο πλανήτη, μαμά;

    Μην με αναγκάζεις να σπαταλάω το δώρο της ζωής που μου δόθηκε! #μένουμεσπίτι

    Κεφάλαιο εφηβεία: Οι Τετάρτες με τη μαμά

    Εσάς πόσο ντροπαλό είναι το παιδί σας;

    Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.

    Callie
    Callie
    Γεια σας! Είμαι η Κάλη και αγαπώ να γεμίζω τη ζωή μου με μικρές όμορφες στιγμές! Και είμαι εδώ για να εμπνεύσω κι εσάς, ως δασκάλα, μαμά, σύζυγος, αδερφή, κόρη και φίλη. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να γκρινιάζουμε οπότε και της χαρίζουμε απλόχερα το χαμόγελό μας. Will you follow me?

    4 ΣΧΟΛΙΑ

    1. Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει η ανθρώπινη καρδιά. Πόση θλίψη μπορει να στοιβάξει μέσα στα φυλοκάρδια του ο άνθρωπος! Πόσο κουράγιο και από που μπορει να βρει η μάννα που εχασε τα παιδιά της! Ανείπωτη τραγωδία και άδικοι μαρτυρικοί θάνατοι. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους η συνέχεια της ζωής θα είναι πολύ δύσκολη, επώδυνη και χωρίς ελπίδα για γυρισμό των αγαπημένων τους, Ομως η ζωή συνεχίζεται. Απλά πρέπει να βρούμε όλοι μας τρόπους βελτίωσης χωρις να περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους. Η γη γυρίζει και το φεγγάρι μάτωσε και αυτό από την δυστυχία και την απόγνωση των ανθρώπων αυτών.

    2. Δεν θα μπορούσες να τα πεις καλύτερα… κάθε μέρα σκέφτομαι όλες αυτές τις απώλειες των παιδιών… και τους γονείς που μείνανε πίσω.. και αναρωτιέμαι πώς ζουν… και σκέφτομαι αν… αν.. πολλά αν τόσα που τρελαίνομαι… πάντα γίνονται/αν τέτοια.. απλά τώρα ήρθαν πολύ κοντά μας…

    3. Τι να πω! Εκείνες τις μέρες βρισκόμουν σε σημείο που δεν είχα πολύ επαφή με social media και γενικά δεν είχα καλή σύνδεση στο ίντερνετ. Χρειάστηκα λίγες μόνο ώρες για να διαβάσω και να φρίξω με όσα συνέβησαν! Οι περιγραφές φίλων που έζησαν το κακό και ευτυχώς σώθηκαν με καταρράκωσαν! Είναι οδυνηρό αυτό που συνέβη! Πώς θα συνεχίσουν αυτοί οι άνθρωποι να ζουν; Κι αν η καταστροφή είναι μόνο υλική πάλι καλά! Τι θα κάνουν οι άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους, τους άντρες τους, τους γονείς τους, τα εγγόνια τους; Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω την θλίψη μου!

    ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

    εισάγετε το σχόλιό σας!
    παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

    Διαβάστε Επίσης