ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

    Εσάς πόσο ντροπαλό είναι το παιδί σας;

    Έχω ξεκινήσει αυτή την ανάρτηση εκατό φορές μέσα στο μυαλό μου. Τα χέρια μου παίρνουν φωτιά, γράφω, γράφω και τελικά με ένα delete τα σβήνω όλα. Δεν ξέρω τι με χαλούσε μέχρι στιγμής. Το ότι ένιωθα ότι δεν μπορώ να εκφράσω με λέξεις όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου για την μικρή μου Μελίτα ή ότι φοβόμουν μήπως τα λόγια μου παρεξηγηθούν και δεν δώσουν την σωστή εικόνα του προβλήματος; Όπως και να χει σήμερα ήρθε η ώρα να βγάλω από μέσα μου αυτό που είχα εδώ και αρκετό καιρό και σχετίζεται πολύ με ένα παλιότερο άρθρο μου, το «Είμαι μια καλή Μαμά. Εσύ;». Γιατί πώς να αυτοαποκαλούμαι καλή μαμά αν εγώ πρώτα δεν αναγνωρίζω τα λάθη μου και δεν προσπαθώ να τα διορθώσω. Το σημερινό μου ποστ λοιπόν αφορά στις σκέψεις μου και τα λάθη μου ως μαμά όσον αφορά στο θέμα των ντροπαλών και των συνεσταλμένων παιδιών και πρώτου και κύριου του δικού μου παιδιού, της Μελίτας μου. Εσείς έχετε ένα ντροπαλό παιδί; 

    Ας τα πάρω λοιπόν σιγά σιγά. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν αγαπώ τις ταμπέλες. Παρόλο που είμαι κι εγώ ένοχη γιατί έχω πέσει στην παγίδα τους πολλές φορές, με τα χρόνια και το διάβασμα βιβλίων συνειδητοποίησα ότι μία ταμπέλα μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή ενός ανθρώπου και δεν σας κρύβω ότι το έχω κι εγώ νιώσει κατά καιρούς, είτε θετικά είτε αρνητικά τον αντίκτυπό τους. Ξέρετε πως είναι αυτά, ακόμα και το να σου πει ο άλλος, «είσαι κοινωνικός εσύ, δεν έχεις ανάγκη» μπορεί να σου δημιουργήσει ένα μεγάλο βάρος και άγχος. Ή το ότι «είσαι ξεχασιάρης»… είναι σίγουρο ότι θα σε οδηγήσει υποσυνείδητα να ξεχνάς ακόμα περισσότερο. Αυτό λοιπόν το λάθος το έκανα κι εγώ στην μικρή μου Μελίτα, βάζοντάς της την ταμπέλα της «ντροπαλής».

    Πόσο δύσκολο μου ήταν να της μιλάνε μέσα στο σούπερ μάρκετ ή έξω στο δρόμο και αυτή να μην απαντάει και να κατεβάζει το κεφάλι. Σας αυτόματες οι λέξεις πετάγονταν μέσα από το στόμα μου. «Είναι ντροπαλή, βλέπετε», «Μελίτα την λένε», «Παιδί μου πες το όνομά σου»…  και άλλες τέτοιες απαντήσεις από το στόμα της μαμάς. «Γιατί παιδί μου δεν απαντάς όταν σου μιλάνε», έλεγα στο τρίχρονο και αργότερα στο τετράχρονο και πεντάχρονο που είχα δίπλα μου. Ξέρετε τώρα, εγώ που έχω την ταμπέλα της «κοινωνικής» είχα ξεχάσει ότι όταν ήμουν κι εγώ μικρή το στοματάκι μου δεν το άνοιγα συχνά όταν είχαμε κόσμο στο σπίτι. Ουσιαστικά παγίωνα μία κατάσταση χωρίς να το καταλαβαίνω ή μάλλον το καταλάβαινα αλλά δεν μπορούσα να βρω τρόπο να ξεφύγω από αυτό.

    Αυτό που μου έκανε εντύπωση (και μην σας πω ότι ότι με θύμωνε κιόλας) ήταν ότι μέσα στο σπίτι η Μελίτα ήταν και είναι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Δεν κάθεται λεπτό, είναι ομιλητική (η γλώσσα της άνοιξε ειδικά μετά τα 5), έχει χιούμορ, κάνει πλάκες και αστεία, χορεύει και φυσικά κάνει όλο κωλοτούμπες. Ζούμε στην ταινία Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάηντ. Άλλο παιδί μέσα, άλλο παιδί έξω. Ακόμα και με τους δικούς της ανθρώπους πολλές φορές δεν ξεδιπλώνετε εύκολα. Αφού γελούσαμε με την Κατερίνα και λέγαμε ότι όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί η Μελίτα παίρνει φόρα μετά τις 3 πρώτες μέρες. Ωστόσο, οι φόβοι μου για το σχολείο διαψεύστηκαν. Στο σχολείο δεν έδειχνε κανένα δείγμα ντροπαλότητας απ’ ότι μου έλεγαν οι δασκάλες. Το παιδί δεν είχε πρόβλημα να διεκδικήσει τον χώρο του στην τάξη (πάντα όμως με ευγένεια και σύνεση) και να συναναστραφεί με άλλα παιδιά, να μιλήσει ή να πει την άποψή του. Που βρισκόταν το πρόβλημα τότε; Γιατί της ήταν (και είναι ως ένα σημείο) δύσκολο να ξεδιπλωθεί σε νέους ανθρώπους;

    ntropalo_paidi

    Κάποια στιγμή λοιπόν που ήμουν με την μαμά μου στο ασανσέρ ενός σούπερ μάρκετ και συνέβη ένα παρόμοιο περιστατικό, της ζήτησα βοήθεια γιατί ούτε κι εγώ μπορούσα πια να ακούω τον εαυτό μου να ζητάει τα ρέστα επειδή το παιδί δεν απάντησε στην ερώτηση μιας καλής κυρίας ή ενός ευγενικού κυρίου αλλά ούτε και να θυμώνω και την αποκαλώ «αγενή». Φυσικά η Μαμά Μαρία με την πείρα της με συνέτισε αρκετά, συζητήσαμε πολύ και βγάζοντας κι εγώ όλα αυτά που είχα μέσα μου, έχουμε μπει πλέον σε μια εντελώς διαφορετική πορεία. Βλέπετε η μαμά Υδροχόος ένιωθε ότι το παιδί της αδικείται. Ναι, ναι αδικείται. Μα γιατί να μην μπορούν όλοι να βλέπουν πόσο γελαστή, χαρούμενη και ομιλητική είναι; Γιατί να σκύβει το κεφάλι; Γιατί να αδικεί η ίδια τον εαυτό της και να μην ξεδιπλώνει και έξω την υπέροχη προσωπικότητά της; Τελικά η λύση όπως πάντα ήρθε με την συζήτηση και τον διάλογο και φυσικά από την λήξη της προσπάθειά μου να την πείσω σώνει και καλά να κάνει κάτι που δεν θέλει ή που δεν νιώθει η ίδια άνετα.

    Το παιδί  έχει δικαίωμα να μην θέλει να μιλήσει σε κάποιον αν δεν νιώθει καλά το ίδιο. Δεν είναι υποχρεωμένο, πώς να το κάνουμε! Είναι ένας άγνωστος άνθρωπος απέναντί του που του ρωτάει το όνομά του και εμείς το πιέζουμε να του απαντήσει. Πάμε καλά; Πώς να ξεχωρίσει δηλαδή το «δεν μιλάμε σε ξένους» με το «μίλα σε έναν ξένο που ρωτάει το όνομά σου επειδή είναι δίπλα η μαμά σου»; Δηλαδή εσείς το δικό σας το λέτε σε όποιος λάχει;

    Ωστόσο για εμένα ήταν σημαντικό να καταλάβει δύο πράγματα. Πρώτον ότι δίπλα σε μένα και στον μπαμπάς της πρέπει να νιώθει ασφαλής και δεύτερον ότι πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει τι σημαίνει «δεν νιώθω καλά να μιλήσω σε έναν άγνωστο» και στο «δεν θέλω να μιλήσω π.χ. στον παππού μου γιατί έτσι γουστάρω» (μην φτάσουμε και στα όρια της αγένειας!). Έτσι καταλήξαμε στο ότι μπορεί να κάνει η ίδια ότι νιώθει καλύτερα. Όταν είμαστε μαζί και θέλει να απαντήσει σε έναν ξένο μπορεί να το κάνει μόνο αν το επιθυμεί. Η επιλογή είναι δική της. Τέρμα τα «είναι ντροπαλή»… τώρα πια η μαμά κλείνει στοματάκι και αφήνει το παιδί να χειριστεί την υπόθεση όπως  αυτό πιστεύει ότι είναι σωστό. Δυσκολεύτηκα, δεν σας το κρύβω, αλλά τα κατάφερα.

    Οπότε αγαπητοί γονείς μήπως ήρθε ο καιρός να αποδεχτούμε τα παιδιά μας. Ναι, όντως μπορεί να μην είναι τόσο κοινωνικά όσο εμείς ή όσο θα θέλαμε να είναι, αλλά πειράζει; Όταν αποδέχτηκα αυτή την συμπεριφορά της Μελίτας (που μεταξύ μας μια χαρά φυσιολογική ήταν), κατανοώντας τις αντιδράσεις και τους ενδοιασμούς της τότε ένιωσα κι εγώ πολύ καλύτερα. Ένα συνεσταλμένο παιδί δεν σημαίνει ότι στην πορεία δεν θα γίνει ένας κοινωνικός και υγιής ενήλικας. Και να σας πω την αλήθεια, από τότε που άλλαξα εγώ υπάρχει και πολύ μεγάλη στροφή της Μελίτας όχι μόνο στους ξένους αλλά και στους δικούς μας ανθρώπους.

    ntropalo_paidi (2)

    Φυσικά όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο ρόλος μας ως γονείς τελείωσε εδώ. Ας μιλήσουμε με τα παιδιά μας για τυχόν φοβίες τους ή για το τι τους απασχολεί και συμπεριφέρονται έτσι και να είμαστε ειλικρινείς για το τι μπορεί να συμβεί σε κάθε περίπτωση (καλά μην τα τρομοκρατήσετε κιόλας!) Και προσοχή μην υποτιμάμαι τους φόβους τους. Αντίθετα να τα ενθαρρύνουμε να τους αντιμετωπίσουν και να χειριστούν μόνα τους κάποιες καταστάσεις. Σιγά σιγά όμως. Η Μελίτα ακόμα και τώρα σε ένα εστιατόριο δεν θα φύγει μόνη της (ακόμα κι αν της το ζητήσουμε) να πάει ας πούμε να πάρει χαρτοπετσέτες. Όμως είναι σε θέση πλέον να πληρώσει κάτι μόνη της στο ταμείο ή να παραγγείλει αυτό που θέλει σε ένα εστιατόριο. Απλά τις δίνουμε χρόνο και την υπομονή μας.


    Ένα βιβλίο που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να αρχίσει το παιδί να μαθαίνει πώς να αναγνωρίζει τις ανησυχίες τους και πώς μπορεί να τις διαχειριστεί είναι το “Τι σε απασχολεί;” της Μόλι Πότερ από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Με απλό και σχεδόν “καρτουνίστικο” τρόπο (για αυτό και το συστήνω για παιδιά νηπιακής ηλικίας”) τα παιδιά μπορούν να μάθουν πως να διαχειρστούν καταστάσεις όπως, το μάλωμα των γονιών τους, ο τσακωμός με ένα φίλος τους, ο φόβος του σκοταδιού, το μάλωμα, το νέο σχολείο ή η νέα δασκάλα και πολλά ακόμα. 

    ntropalo_paidi (3)

    Προσοχή όμως, θα πρέπει να ξεχωρίσουμε λίγο το παιδί με φοβίες από το συνεσταλμένο/ ντροπαλό. Αν  το δικό σας παιδί εκδηλώνει περισσότερα είδη φόβου ή ντροπής (ακόμα και με παιδιά της ηλικίας του) τότε ίσως θα πρέπει να φροντίσετε να ξεκινήσει ένα ομαδικό σπορ, να καλείτε φίλους που έχουν συνομήλικα παιδιά στο σπίτι σας (το περιβάλλον είναι πιο οικείο) , να ξεκινήσει ένα χόμπι έκφρασης (π.χ. ζωγραφική) ή να πάρετε ένα κατοικίδιο που επιστημονικά έχει αποδειχτεί το πόσο βοηθάνε στην κοινωνικοποίηση των παιδιών.

    Όπως ξέρετε, και πάντα τονίζω, δεν είμαι ειδική σε κανένα θέμα ψυχολογίας. Μια μαμά είμαι όπως κι εσείς που παρόλο που κάνω κι εγώ λάθη, προσπαθώ να τα αναγνωρίζω και να προσπαθώ να τα λύνω είτε με διάβασμα είτε με συζήτηση με ανθρώπους που εμπιστεύομαι.  Κι αν τίποτα από τα δύο δεν μπορείτε για δικούς σας λόγους να κάνετε, εμπιστευτείτε τους ειδικούς.

    Σας ευχαριστώ φίλοι μου που με ακούσατε και έβγαλα από μέσα μου αυτά που είχα. Θα χαρώ να ακούσω και την δική σας άποψη στο συγκεκριμένο θέμα. Μπορείτε ωστόσο να διαβάσετε και την ανάρτησή μου “Μεγαλώνοντας ένα δυναμικό κορίτσι“.

    Κάλη

    Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.

    Callie
    Callie
    Γεια σας! Είμαι η Κάλη και αγαπώ να γεμίζω τη ζωή μου με μικρές όμορφες στιγμές! Και είμαι εδώ για να εμπνεύσω κι εσάς, ως δασκάλα, μαμά, σύζυγος, αδερφή, κόρη και φίλη. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να γκρινιάζουμε οπότε και της χαρίζουμε απλόχερα το χαμόγελό μας. Will you follow me?

    9 ΣΧΟΛΙΑ

    1. Κάλη μου, Κατ’αρχάς καλημέρα και καλή Σαρακοστή…δεν τα έχουμε πει, σωστά? Να ξέρεις ότι σε κατανοώ απόλυτα γι’αυτό το θέμα, πολύ απλά γιατί κι εγώ το αντιμετωπίζω πολλές φορές στην καθημερινότητά μας. Σήμερα το πρωί χαρακτηριστικά και ενώ φθάσαμε στο σχολείο του μεγάλου μου, συναντήσαμε έξω από το προαύλιο έναν συμμαθητή του από το άλλο τμήμα, μαζί με τον μπαμπά του. Ενώ εγώ τους καλημέρισα και ρώτησα τι κάνουν , ο γιος μου αμίλητος, κιχ δεν έβγαλε. Με νευρίασε, δεν σου το κρύβω, το θεώρησα αγένεια. Φυσικά, του έκανα ευθύς αμέσως την παρατήρηση: “Γιώργο, πες καλημέρα παιδί μου”. Εκείνος μετά ανταπέδωσε την καλημέρα…
      Είναι πολλές οι φορές που αναρωτιέμαι αν είναι ντροπαλός/συνεσταλμένος ή ακόμα και αντικοινωνικός. Γιατί από πλευράς μου, προσπαθώ πάντα να του εξηγώ τους τρόπους καλής συμπεριφοράς, το ότι πρέπει να είμαστε φιλικοί με τους φίλους μας, ευγενικοί με κάποιον που θα μας χαιρετήσει κτλ κτλ…. ούτε κι σ’εμένα αρέσουν οι ταμπέλες και προσπαθώ πολύ να τις αποφεύγω, παρ’όλο που υπάρχουν στιγμές που πέφτω στην παγίδα! Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που εύκολα κρίνει τους άλλους, βάζει ταμπέλες , είναι ρατσιστική, δεν σέβεται… και δεν μ’αρέσει καθόλου!
      Το σίγουρο είναι ότι πρέπει πολύ σωστά, όπως είπες, να αποδεχόμαστε τα παιδιά μας όπως είναι και να τους τονώνουμε την αυτοπεποίθηση συνέχεια. Κάποια μέρα οι προσπάθειες μας (ως γονείς) θα αποφέρουν καρπούς, ας μη μας πιάνει τρέλα! χιχιχι
      φιλάκια

      • Μαρία μου καλημέρα! Με το παράδειγμά σου έδωσες εικόνα σε αυτές τις μικρές στιγμές που μπαίνουμε στη διαδικασία να θυμώνουμε, να μιλάμε απότομα στα παιδιά μας επειδή απλά δεν φέρθηκαν όπως κρίνουν οι καλοί τρόποι. Και όντως μέσα στον ρόλο μας είναι να τους μάθουμε τους σωστούς τρόπους αλλά σίγουρα η απάντηση δεν είναι ΜΟΝΟ με το να τους “την πούμε” όταν δεν φερθούν “σωστά” Αυτό ήθελα να τονίσω μέσα από την ανάρτηση και χαίρομαι που το καταλάβατε. Συζήτηση, τόνωση της αυτοπεποίηθησης και όλα αυτά που είπα παραπάνω νομίζω θα βοηθήσουν πολύ μακροπρόθεσμα! Τα φιλιά μου και καλη σαρακοστή να έχουμε! Κάλη

    2. Κάλη, χαίρομαι που διαβάζω μια τέτοια ανάρτηση γιατί παρόμοιες σκέψεις με δυσκολεύουν κι εμένα. Έγραψα κι εγώ μια σχετική δημοσίευση http://kokkinikamelia.gr/giati-na-mi-filoun-ta-paidia-allous/ με αφορμή τέτοιο θέμα. Η κόρη μου είναι 4 και δε θέλει πολύ να μιλάει σε αλλους. Διάβασα και σκέφτηκα πολλά γι’ αυτό και κατέληξα περίπου σε αυτά που γράφει η ανάρτηση μου (που πιστεύω ότι ισχύσουν και για το λεκτικό της υπόθεσης και όχι μόνο για τη σωματική επαφη). Εγώ σαν άτομο είμαι εσωστρεφής και δε νιώθω άνετα να μιλήσω πολύ με άτομα που δεν ξέρω καλά. Γιατί να απαιτώ κάτι τέτοιο από το παιδί μου αν δεν το θελει; Διάβασα πολλά για τους introvert χαρακτήρες και κατέληξα στο ότι απλώς η κοινωνία προβάλλει την εξωστρέφεια ως κάτι σωστό ενώ η εσωστρεφεια δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Είναι ένα χαρακτηριστικό του ατόμου όπως και πολλά άλλα. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να την εκβιάζω να αλλάξει. Και σε όσο δύσκολη θέση κι αν με φέρνει, λόγω βιτρίνας, όταν δε μιλάει, προσπαθώ να την υπερασπίζομαι όπως θα μου άρεσε να γίνει για τον εαυτό μου: “δε θέλει να μιλήσει τώρα” ή “δε νιώθει άνετα επειδή δε σας ξέρει καλα”.
      Πιστεύω ότι ολοι έχουν ένα όριο πέρα από το οποίο δεν πρέπει και δε χρειάζεται να τους ωθουμε. Δεν είναι κακό να μη θέλει να βγει από αυτό ένα παιδί. Σιγά σιγά θα αποκτήσει τα βασικά ευγένειας βλέποντας το πώς μιλάμε εμείς και θα κάνει βήματα όπως και η Μελίτα, με το δικό του ρυθμό!

      • Μαρία μου άργησα πολύ να καταλάβω τι δύναμη των εσωστρεφών (κυκλοφορεί μάλιστα και ένα βιβλίο από την key books). Ως εξωστρεφές άτομο (αν κι εγώ έχω και τις “δύσκολες” στιγμές μου) δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάποιος δεν μπορεί απλά να φέρεται όπως κι εγώ. Με τα χρόνια έδωσα χώρο και χρόνο σε αρκετούς ανθρώπους και τελικά αυτό απέδωσε καρπούς. Ωστόσο υπήρχαν και αυτοί που ποτέ δεν κατάφερα να πλησιάσω αν και μάλλον πιστεύω ότι εκεί υπήρχαν και άλλοι λόγοι… όπως χημείας ή συμπάθειας. Νομίζω ότι όπως πολύ σωστά λες ότι εμείς είμαστε το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας και ότι μακροπρόθεσμα πολλά πράγματα θα αλλάξουν. Σε ευχαριστώ πολύ για το θερμό σου σχόλιο! Κάλη

    3. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τη μικρή μου (3 ετών). Πηγαίνει 2η χρονιά παιδικό και θεωρούσα πως θα την βοηθούσε στην κοινωνικότητα της αλλά εξακολουθεί να “ντρέπεται” να μιλήσει ακόμη και με τους συμμαθητές της όταν είμαι εγώ παρούσα! δεν το συζητώ για ξένους… με τον καιρό είδα ότι θέλει το χρόνο της.. για άλλα παιδιά μπορεί να είναι 5 λεπτά για τη δική μου λίγο παραπάνω.. ο καθένας έχει το ρυθμό του… προσπαθώ να την βοηθήσω χωρίς να εκβιάζω καταστάσεις αλλά είναι πολύ δύσκολο (εννοώ να βρω τον τρόπο)

      • Πάντως νομίζω ότι η λέξη κλειδί που είπες είναι το “μπροστά σου” Ρώτα την δασκάλα σας πως συμπερφέρεται όταν δεν είσαι μπροστά. Εγώ δεν πίστευα στα αυτιά μου καθώς ένιωθα ότι μου περιέγραφαν ένα άλλο παιδί και μάλιστα πολλές φορές ένιωσα και τύψεις μήπως και μπροστά μου δεν νιώθει άνετα επειδή εγώ είμαι πολύ κοινωνική και αυτό την μπλοκάρει. Μάλιστα μια φορά μου το είπε κιόλας…” εσύ μαμά μιλάς σε όλους τους ανθρώπους” …γεγονός που ναι μεν εγώ θεωρώ θετικό αλλά για ένα παιδί που τώρα γνωρίζει τον κόσμο και βάζει μπροστά τις αυτοάμυνές του αυτό να φαίνεται εκφοβιστικό! Υπομονή και σωστή συμπεριφορά εκ μέρους μας και νομίζω ότι όλα θα πάρουν όμορφα τον δρόμο τους. Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου στο σπιτικό μας. Κάλη

    4. Εμένα μου την δίνει που άγνωστοι στο δρόμο στο super market στο μέτρο και τς συναφή ρωτάνε το όνομα στη μικρή οταν τη βλέπουν να ειναι χαριτωμένη να τραγουδά η να χοροπηδά!!! Δεν το λέει ποτε και συνήθως τους κάνει και γκριμάτσα ! Δεν θεωρώ την δίκη της στάση αγενής! Ειναι μικτό παιδί και ξέρει απο τη μαμά πως στους ξένους δεν μιλάμε!
      Για την Μελιτα εχω να δηλώσω πως μπορεί να θελει τον χρόνο της να ανοιχτεί ωστόσο εγω 3 χρονια βλέπω ενα παιδί που ακόμα και να μην μιλάει οταν της ρωτούν το όνομα της εκείνη ανταποδίδει με ενα χαμόγελο υπέροχο και χωρίς δόντια !!!
      Παρόμοια συναισθήματα αντιμετώπιζα με τον Ντινο όχι ομως για ντροπή του παιδιού αλλα για το εντελώς αντίθετο!! Ε λοιπόν σκέφτηκα πως πρέπει να απενοχοποίησω τον εαυτό μου! Και το έκανα!

      • Εγώ πάλι δεν μπορώ να πω ότι εκνευρίζομαι. Αντίθετα τους θεωρώ (τις περισσότερες φορές) πολύ συμπαθείς και γλυκείς και σίγουρα μου αρέσει να δείχνουν αγάπη και συμπάθεια στο παιδί μου. Οσο για την γκριμάτσα… δεν είχε ποτέ τετοια αντίδραση, οπότε δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα εγώ αν θα το έκανε (μάλλον δεν θα μου άρεσε να σου πω την αλήθεια). Ωστόσο το δικό μου θέμα είναι… να μάθει να ξεχωρίζει τι σημαίνει δεν μιλάμε σε ξένους και τι σημαίνει δεν μιλάω γενικά σε κανέναν εκτός από τους γονείς μου, χεχε! Καταλαβαίνεις τι εννοώ γιατί ακόμα και σε εσάς που ξέρει τόσο καλά έχει μία συστολή. Ωστόσο νομίζω ότι είμαστε σε πολύ καλό δρόμο και όσο περνάει ο καιρός συμφιλιώνομαι πολύ με αυτή την εικόνα της κόρης μου και να σου πω και την αλήθεια… ποτέ δεν ήμουν από αυτές που ήθελα μία mini me… μου αρέσει που ξεφεύγει από τα δικά μας δεδομένα και έχει μια δική της προσωπικότητα και σκέφτομαι σοβαρά να την σεβαστώ! χιχι! Ευχαριστώ Ευάκι μου για το όμορφο σχόλιό σου! Κάλη

    5. Καλη μου ειλικρινά έκανες το καλύτερο! Δεν καταλαβαίνω γιατί απαιτούμε από τα παιδιά να μιλάνε σε άγνωστους με το ζόρι. Ή λόγου χάρη να μην αντιδράσουν αν ένα παιδί τους αρπάξει λόγου χάρη το παιχνίδι τους στην παιδική χαρά. Δηλαδή εμάς θα έρθει ένας ενήλικας να μας αρπάξει το κινητό έτσι επειδή του γυάλισε και θα του πούμε εντάξει δεν πειράζει πρέπει να μοιραζόμαστε; Τα παιδιά μαθαίνουν να είναι ευγενικά και να μοιράζονται από τις πράξεις μας και όχι τα λόγια μας. Επειδή και εμένα ο Δημήτρης Γεράσιμος είναι πιο συνεσταλμενος, πάντα τον ρωτούσα “Θες να πεις πως σε λένε στην κύρια;” Αν δεν ήθελε έλεγα εγώ για χάρη του. Τώρα πια το βρωντοφωναζει ολόκληρο, υπάρχουν όμως και μέρες που απλά δεν θέλει. Εμείς νιώθουμε κάθε μέρα κοινωνικοί; Θα αναγκαστούμε να είμαστε σωστοί στα πλαίσια της κοινωνικής συμπεριφοράς όλη μας την ζωή. Ας αφήσουμε τα παιδιά να είναι παιδιά. Όσο για τις ταμπέλες έχεις ΤΌΣΟ δίκιο! Εμένα με έλεγαν μια ζωή τεμπελα- ενώ μόνο ταμπέλα δεν είμαι – και όταν έφτασα 8 χρονών απλά δεν με ενδιέφερε πλέον να αποδείξω το αντίθετο. Τεμπελα, τεμπελα αρκεί που ήξερα εγώ. Αλλά ακόμα με πληγώνει που έτσι νόμιζαν και το έλεγαν παντού!! Είσαι υπέροχη μανούλα και η Μελιτα το ίδιο! Σας φιλώ γλυκά!

    Γράψτε απάντηση στο Callie Ακύρωση απάντησης

    εισάγετε το σχόλιό σας!
    παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

    Διαβάστε Επίσης