Retro School Memories!

Ο κάθε άνθρωπος στιγματίζεται από κάποια “εποχή” της ζωής του. Άλλοι στιγματίζονται από τα παιδικά τους χρόνια, άλλοι επηρεάζονται από τα εφηβικά, άλλοι έχουν να θυμούνται τις κρεπάλες στο πανεπιστήμιο, άλλοι την ελευθερία που είχαν κατά τη διάρκεια των σπουδών στο εξωτερικό και άλλοι απλά ξεκίνησαν να ζουν αληθινά αφού έκαναν οικογένεια.

Εάν ρωτούσατε εμένα θα σας έλεγα ότι ΕΥΤΥΧΩΣ είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος και έχω να θυμάμαι πολλές καλές στιγμές από όλες τις περιόδους της ζωής μου. Αν, ωστόσο, έπρεπε να επιλέξω μία από αυτές, τότε σίγουρα χωρίς σκέψη θα επέλεγα τα εφηβικά μου χρόνια!!!

Σε αυτό βέβαια σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι όταν πήγα τρίτη γυμνασίου μετακομίσαμε λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη και από το αόρατο και άοσμο “μικρό” του “τεράστιου” παλιού σχολείου μου, έγινα η “καινούργια”! Εκτός των άλλων, όμως, είχα και την τύχη να ζήσω το σχολείου μου σε ένδοξες στιγμές, με καθηγητές με Κ κεφαλαίο αλλά και συμμαθητές που στην πλειοψηφία τους ήταν αυτό που λέμε “καλά παιδιά”. Ήμουν όμως και τυχερή για ακόμα ένα πράγμα… γιατί έκανα πολύ καλούς φίλους που παρόλο που έχουμε χαθεί πια λόγω συνθηκών είναι συχνά στο μυαλό μου και πάντα στην καρδιά μου!

Η κολλητή μου φίλη σε όλο το Λύκειο (και αργότερα φυσικά), η Χάιδω!

Το 1994 όταν μετακομίσαμε στον Τ. ήταν η εποχή που είχε αρχίσει η μεγάλη μετακίνηση των Θεσσαλονικέων προς τα προάστια και έτσι μαζί με εμάς μετακόμισαν πολλοί ακόμα δημιουργόντας στο σχολείο μας μία κυψέλη νεοφερμένων παιδιών που όλα τους είχαν την ανάγκη της ενσωμάτωσης και έτσι η προσαρμογή όλων μας έγινε πολύ εύκολη (ή έτσι τουλάχιστον φαντάζομαι εγώ!). Ούσα, λοιπόν, και ένα πολύ κοινωνικό παιδί εκ φύσεως, μπόρεσα να κάνω φίλους και να περάσω τα καλύτερα 4 σχολικά χρόνια της ζωής μου!

10ήμερη εκδρομή στην Ιταλία!

Αρχικά, βέβαια, δεν σας κρύβω πως οι γονείς μου, λόγω της νοοτροπίας που είχαν από την πόλη, δεν μου έδωσαν εύκολα τις ελευθερίες που επιζητούσα απελπισμένα και που έβλεπα ότι είχαν τα άλλα παιδιά… του χωριού. Αυτό το “θα γυρίσεις στις 10” μου χτυπούσε στον εγκέφαλο.  Πάλεψα πολύ για να γίνει 10.30 και μετά 11. Όχι τίποτα άλλο αλλά όντως όταν αργούσα δεν έφταιγα εγώ… αλλά η φίλη μου η Μ. που είχε άδεια έως τις 10.30. Με το ζόρι την τραβούσα πάντα για να φύγουμε!

Εκδρομή στην Ιταλία με το σχολείο! Παντού μαζί… πακέτο!

Οι αναμνήσεις πολλές! Δεν θα ξεχάσω ποτέ με τι περιφρόνηση κοιτούσα την μετέπειτα κολλητή μου όταν ήρθε πρώτη μέρα στο σχολείο  με ένα μακρομάνικο καρώ πουκάμισο. “Δεν σκάει κατακαλόκαιρο; Μα τι σκέφτεται; Τι ντροπή!” έλεγα. Φυσικά ρίξαμε πολύ γέλιο όταν της το είπα μερικά χρόνια αργότερα.

Ολονυχτίες κάναμε συχνά στο σπίτι η μία της άλλης ή και όλες μαζί. Αξέχαστη εκείνη η νύχτα! Μετά από εκεί, φύγαμε στο κέντρο της πόλης με λεωφορείο (οι γονείς μας εννοείται ότι δεν το ξέρανε) και γυρίσαμε ξημερώματα!

Στο σχολείο άριστη μαθήτρια δεν με έλεγες. Ήμουν γύρω στο 17-18 (σε κάποια είχα και 16 το ομολογώ!) με ένα τσούρμο κολλητές του 19-20. Ποτέ δεν με πείραξε όμως! Ήξερα τι ήθελα, τις ήξερα και αυτές καλά. Δεν είχαμε ανταγωνισμό, δεν ήταν “φυτά”. Ήμασταν καλά παιδιά… ανοιχτές σε όλους… και στους πολύ in του σχολείου και στους πιο… out! Γιατί με όλους περνούσαμε καλά και με όλους βρίσκαμε κοινά.

Κοπάνες δεν κάναμε, περνούσαμε ωραία στο σχολείο… το κλίμα μας σήκωνε! Αν με ρωτήσετε μάλιστα τώρα για τις κακές στιγμές… δεν έχω να θυμηθώ πολλές… σχεδόν ελάχιστες.

Ιταλία 1998

Δυστυχώς όμως η ζωή τα έφερε έτσι ώστε με τα κορίτσια να χαθώ. Η μία παντρεύτηκε στην Κρήτη, η άλλη είναι Αμερική και με τις υπόλοιπες, θες τα μυαλά μας, θες οι συνθήκες χωρίσαμε κάπου εκεί μετά το σχολείο ή και ακόμα πιο μετά όταν θεωρητικά θα έπρεπε να ήμαστε ώριμες και τα μυαλά να είναι μέσα στο κεφάλι. Τις θυμάμαι όμως όλες με πολλή αγάπη. Άλλες ίσως να τις πίκρανα, άλλες με πίκραναν αυτές, όμως τις όμορφες στιγμές δεν τις ξεχνώ με τίποτα.

Μύκονος 2001 … στις τρέλες μετά το σχολείο!

Τα βράδια με τις ολονυχτίες και τα κουτσομπολιά, βόλτες, ντύσιμο και φτιασιδώματα. Αααα και τα καλοκαίρια! Αχ, αυτά τα καλοκαίρια! Κάθε χρόνο μας πήγαιναν οι γονείς μου το τροχόσπιτο στο κάμπινγκ και περνούσαμε 15-20 μέρες όλες μαζί! Τι καυγάδες Θεέ μου!!! (5 κορίτσια σε ένα τροχόσπιτο!,χεχε!)… αλλά και τι γέλια. Όλο το βράδυ ξύπνιες με παρέες ή και μόνες μας να λέμε, να λέμε, να λέμε … και σταματημό να μην έχουμε!

Αρμενιστής 1997

Αν, ωστόσο, θα έπρεπε κάπου εδώ να κάνω και την αυτοκριτική μου θα σας έλεγα ότι δεν ήμουν και η καλύτερη φίλη (όπως είμαι τώρα, χεχε!). Στην εφηβεία οι εκρήξεις θυμού μου ήταν απείρου κάλους και ομολογώ ότι τους έκανα και λίγο τη ζωή δύσκολη. Απόλυτη αρκετές φορές σε διάφορα θέματα (ναι, εγώ που το παίζω τώρα πάντα ο δικηγόρος του διαβόλου!), γεγονός που μου προξενούσε διάφορα προβλήματα. 

Τα παθήματα όμως μου έγιναν μαθήματα… άλλαξα με τα χρόνια… τώρα διαχειρίζομαι διαφορετικά τα πράγματα και τη σχέση με τους φίλους μου… δεν ζητάω πολλά… ή τουλάχιστον όχι τόσα όσο παλιά. Και αυτό το χρωστάω σε αυτές!  Ωστόσο, αν και θα λυπήσω την φίλη Α. Βίσση που τραγουδά με νοσταλγία το τραγούδι “τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα”, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσω στο σχολείο. Μόνο τις εκδρομές θα ήθελα να ξαναζήσω. Διήμερη στο Νυμφαίο, Τριήμερο στα Γιάννενα και στο Μέτσοβο και δεκαήμερη (ω ναι!) στην Ιταλία. Ειδικά την τελευταία θα την θυμάμαι για όλη μου τη ζωή! Και γιατί αυτό; Γιατί θεωρώ το ελληνικό σύστημα παιδείας… μια μεγάλη βλακεία! Αλλά αυτό είναι κάτι που σηκώνει μεγάλη συζήτηση και δεν είναι ώρα τώρα!

Γιορτή Αποφοίτησης 1998

Τελειώνοντας το σχολείο, στην γιορτή αποφοίτησης, η φιλόλογος μας μου ζήτησε να διαβάσω τον αποχαιρετιστήριο λόγο (τον είχε γράψει η ίδια και μου τον έδωσε τελευταία στιγμή), από τον οποίο δεν θυμάμαι τίποτα παρά μόνο τα τελευταία μου λόγια…”Ζήτω η τάξη του 1998“! 

Ζήτω, λοιπόν, για όλους εσάς που με βοηθήσατε με τον τρόπο σας και με τις εμπειρίες που ζήσαμε παρέα να γίνω αυτή που είμαι σήμερα. 

Callie

Υ.Γ. Και μην ξεχνάτε σήμερα στις 11 το πρωί στον ifeelkid οι mama colada σας βοηθούν να προετοιμαστείτε για τον χειμώνα! Winter Cleaning και θα κάνετε το σπίτι σας να αστράφτει!