Καλημέρα ανθομελάκια! Πως ξεκίνησε η εβδομάδα σας; Απ΄ όσο είδα στα blogs, τουλάχιστον, οι μανούλες φούσκωσαν από περηφάνια και συγκινήθηκαν πολύ με τα δώρα που τους χάρισαν τα παιδιά τους! Επηρεασμένη λοιπόν απ όλα αυτά  έγραψα μια ανάρτηση που έχει να κάνει με τους δικούς μας γονείς αλλά και παππούδες των παιδιών μας. 

Είμαι από τους ανθρώπους που είχα και έχω πολύ βοήθεια από τους γονείς μου και από τα πεθερικά μου (πλέον μόνο από την πεθερά μου μιας και τον πεθερό μου τον χάσαμε πριν 4 χρόνια) την οποία όμως ποτέ δεν θέλησα να την εκμεταλλευτώ. Ή τουλάχιστον προσπαθώ να την χρησιμοποιώ όταν είναι πραγματική ανάγκη. 
Η καλή σχέση με τους γονείς (και των δυο μας) ξεκινάει από πριν ακόμα παντρευτούμε και συνεχίζεται και τώρα που έχουμε τα παιδιά μας.

Προσπαθούμε να μην τους ξεζουμίζουμε (από άποψη κούρασης) και να χρησιμοποιούμε την πολύτιμη βοήθειά τους μόνο όταν πραγματικά το έχουμε ανάγκη. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο κι ένα Ευχαριστώ με λόγια αλλά και πράξεις πρέπει να τους το λέμε. 

Επειδή και οι δύο γιαγιάδες εργάζονται και το να έρθουν να κρατήσουν τα παιδιά για να πάω στην δουλειά είναι σίγουρα κουραστικό και πολλές φορές πάνω από τις δυνάμεις τους, το εκτιμούμε και δεν τους τα “φορτώνουμε” και τα Σαβ/κο. Αντίθετα, τα Σαβ/κα προτιμούμε να βγαίνουμε ως οικογένεια και μόνο αν είναι εντελώς απαραίτητο λόγω δουλειάς ή κοινωνικών υποχρεώσεων που θα είναι σε ακατάλληλες ώρες για τα παιδιά, ζητάμε ΑΝ μπορούν να μας τα κρατήσουν! 
Κάποιοι νομίζουν ότι οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν! ΌΧΙ δεν είναι! Κι αυτοί δούλεψαν! Κι αυτοί μόχθησαν και θέλουν να ζήσουν και την δική τους ζωή! Να βγούνε με τους φίλους τους, να πάνε ταξίδια ή να μείνουν σπίτι τους χωρίς να κάνουν τίποτα!
Εντάξει, θα μου πείτε τώρα ότι η πεθερά μου δεν είπε ποτέ να καλέσει τα παιδιά να παίξουν στο σπίτι της,  ούτε και νοιάζεται και δεν ρωτάει καν για τα παιδιά. Ναι, είναι λυπηρό ..υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις αλλά σε αυτή την περίπτωση δε μπορούμε να κάνουμε εμείς κάτι! Από κει και πέρα το να εκνευριζόμαστε, και να χτίζουμε ένα ακόμη πιο ψηλό τοίχο ανάμεσά μας είναι χειρότερο. Τα παιδιά τα πιάνουν αυτά στο αέρα…ακούνε τις συζητήσεις μας. Καλό θα είναι να είμαστε όσο πιο ουδέτεροι γίνεται. Και ακόμη να προτρέπουμε τα παιδιά, ειδικά τα μεγαλύτερα, να πάρουν ένα τηλέφωνο να μιλήσουν στον παππού και στην γιαγιά άσχετα με την δική μας σχέση. 

Ίσως βέβαια μιλάω εκ του ασφαλούς γιατί οι δικοί μας έχουν ανοιχτά μυαλά και ήταν δεκτικοί  άνθρωποι. Τους λέγαμε τον τρόπο που θέλουμε να διαχειριστούμε κάποιες καταστάσεις γύρω από την διαπαιδαγώγηση των παιδιών και πράτταμε το ίδιο. Αλλά και όταν ακόμη υπήρχαν κάποια θεματάκια συμπεριφοράς των παιδιών που μας προβλημάτιζε, το συζητούσαμε και μαζί τους να πάρουμε μια γνώμη ώστε τελικά να κινηθούμε το ίδιο μετά το πάρσημο της τελικής μας απόφασης. 
Και λέγοντας τα παραπάνω δεν εννοώ πως θέλω να επιβάλλω την άποψη μου και του άντρα μου αλλά κι από την άλλη μεριά κι οι γονείς μας δεν προσπαθούν να παραμερίσουν τις δικές μας απόψεις θεωρώντας ότι μόνο εκείνοι τα ξέρουν όλα! 

Βλέπω επίσης ζευγάρια, με παιδιά ή χωρίς, που “εκμεταλλεύονται” τους γονείς τους. Είτε τον μπαμπά οικονομικά, είτε την μάνα για δουλειές στο σπίτι, είτε με το μαγείρεμα κπλ!!!
Δεν λέω ζούμε δύσκολες εποχές και πολλοί δυσκολεύονται οικονομικά. Όμως κάποια παραδείγματα που έχω στο μυαλό μου μου λένε άλλα. Πρέπει να μάθουμε να στηριζόμαστε στα πόδια μας…ίσως μείνουμε μόνοι σε λίγο. Τι θα κάνουμε τότε;
Δεν μπορεί δηλαδή μόνο να ζητάς να σου μαγειρεύουν και να μην λες ποτέ σου ελάτε παππού και γιαγιά σήμερα θα μαγειρέψουμε εμείς για σας! Ελάτε να φάμε στο δικό μας σπίτι ή πάμε να σας κεράσουμε έναν καφέ βρε αδερφέ, ή ακόμα να σας κάνουμε εμείς το τραπέζι. Δηλαδή μόνο να παίρνουμε ξέρουμε; Δεν ξέρουμε να δίνουμε; Τι παράδειγμα δίνουμε στα παιδιά μας; Σίγουρα η κάθε οικογένεια και οι χαρακτήρες των ανθρώπων είναι διαφορετικοί! Αλλά ας προσπαθήσουμε όμως τουλάχιστον για να δημιουργήσουμε μέσα από αυτή τη σχέση μια όμορφη και γλυκιά ανάμνηση στα παιδιά μας! 

Προσωπικά δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου τα καλοκαίρια στο χωριό μου. Για μένα σήμαιναν ελευθερία, φίλους, ξεγνοιασιά. Πήρα πολύ αγάπη και στοργή από την γιαγιά μου και ένιωσα την φροντίδα του παππού μου ίσως και περισσότερη απ όση έδωσε στα παιδιά του. 
Το ίδιο πιστεύω θα σας έλεγε και ο άντρας μου! Μάλιστα εκείνον ο παππούς του τον κακομάθαινε και στο φαγητό! Πάρε με τσούσα παππού μέχρι το σπίτι (στην πλάτη δηλ.) Κουράστηκα! Όταν αργότερα εκείνος μεγάλωσε και ο παππούς το ίδιο φυσικά ήταν αυτός που τον φρόντιζε και αυτός ο πρώτος που θα έπαιρνε τηλέφωνο ο παππούς τηλέφωνο για να τον φροντίσει. Αυτά είναι δανεικά που λένε!

Τώρα βλέπω πως και για τα παιδιά μου η φιλοξενία από τον παππού και την γιαγιά είναι σημαντική! Από μόνα τους αποζητούν την διαμονή εκεί.  Τι ωραίο σπίτι που έχεις γιαγιά! Να μείνουμε μαμά ακόμη ένα βράδυ; Να ρθει να με πάρει σήμερα η γιαγιά από το σχολείο; Τελικά θα κάνουμε μπάνιο μόνο στην γιαγιά γιατί μας αφήνει περισσότερη ώρα μέσα στην μπανιέρα απ ότι εσύ! 


Οι ψυχολόγοι λένε πως τα παιδιά έχουν ανάγκη τους παππούδες όσο έχουν και τους γονείς τους. Και είναι λογικό να περνάνε όμορφα  μαζί τους. Οι παππούδες πλέον δεν έχουν τις καθημερινές ευθύνες των γονιών και μπορούν να είναι περισσότερο χαλαροί. 



Κι αν καμιά φορά εκείνοι το παρακάνουν μπορούμε να βρούμε λύση συζητώντας το. Για παράδειγμα εμείς δεν θέλαμε να συνδέσουν την γιαγιά μόνο με δώρα. Τι μου έφερες; είχε καταλήξει να λέει ο μικρός στην γιαγιά του μόλις ερχότανε. Από τότε το συζητήσαμε και είπαμε ότι δεν είναι απαραίτητο κάθε φορά να φέρνουν κάτι. Η ίδια η παρουσία της γιαγιάς ή του παππού ήταν ένα δώρο κι έπρεπε το παιδί να το καταλάβει. Έτσι η γιαγιά κάποιες φορές αντί για παιχνίδια ή σοκολάτες έφερνε γιαουρτάκια, φρούτα,  σχολικά είδη ή ακόμη και τίποτε απολύτως για να καταλάβουν ότι όλα έχουν την αξία τους. 

Εσείς και τα παιδιά σας τι σχέση έχετε με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους; Ή τι είναι αυτό που θυμάστε περισσότερο από την δική σας σχέση με τους γονείς των γονιών σας; 
Περιμένω τις απόψεις γύρω από το θέμα. Είμαι σίγουρη πως έχουμε πολλά να πούμε! 

Kathy