Τελικά το fb μπορεί να ξαναενώσει παλιούς γνώριμους; Στην περίπτωσή μας ναι! Την Κυριακή το πρωί και μετά από 25 ολόκληρα χρόνια είχα τη χαρά να συναντήσω κάποιους από τους συμμαθητές μου που ήμασταν μαζί στο δημοτικό. Και όχι μόνο τους συμμαθητές μου αλλά και τον δάσκαλό μας!!! Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να βρούμε και τους 27 συμμαθητές μας και κάποιοι έλειπαν λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων.
Πάρκαρα αρκετά μακριά από το σημείο του ραντεβού μας αλλά έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να περπατήσω στους δρόμους της γειτονιάς του σχολείου μου μετά από τόσα χρόνια. Μπορεί να περνούσα από εκεί αλλά μόνο με το αυτοκίνητο. Άλλοτε δίνοντας σημασία κι άλλοτε όχι. Έχω 15 και πάνω χρόνια που έχω φύγει από την περιοχή….
Η μέρα ήτανε ζεστή, ηλιόλουστη! Περπατούσα στα στενά δρομάκια και άθελά μου μελαγχόλησα. Ήρθαν στο νου μου άλλες εποχές… Τότε που ακόμα ήμασταν μικρά παιδιά και πηγαίναμε στο δημοτικό με την τσάντα στους ώμους.
Τότε που για να πάω στο σχολείο πηδούσα από πλακάκι σε πλακάκι χωρίς να πατήσω τους αρμούς (τι κόλλημα κι αυτό!)!
Η γειτονιά δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ…. Απέναντι ακριβώς από την μία είσοδο του σχολείου, το πάρκο που παίζαμε μικρά μετά το σχόλασμα, πολύ αναβαθμισμένο σε σχέση με τότε.
Στον νου μου ήρθαν διάφορες σκηνές από εκείνα τα χρόνια. Τα παιχνίδια στην αυλή, τα μαλώματα μας, τα διαλείμματα που γράφαμε ημερολόγιο και ανταλλάσσαμε κάρτες και αλληλογραφίες, τα μαθήματα, η αγιαστούρα κι ένα σωρό άλλες αναμνήσεις, καλές και άσχημες, που πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό μου. Ακόμη κι εκείνες οι εκδηλώσεις για τις εθνικές γιορτές που η τάξη μας συμμετείχε ως η χορωδία του σχολείου κι εγώ ως ή πιανίστας (αργότερα στο σπίτι βρήκα τις αντίστοιχες φωτογραφίες).
Οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν στην παιδική χαρά με έβγαλαν από τις σκέψεις μου και προχώρησα πιο γρήγορα προς το σημείο της συνάντησης. Είχαμε δώσει ραντεβού από την πλευρά του κτιρίου που ήταν η αυλή του σχολείου. Τους είδα από μακριά να μου χαμογελούν και περιμένουν.
Γνώριμα, αγαπημένα πρόσωπα, που παρόλα τα χρόνια που περάσανε έμοιαζαν ίδια με τότε! Όταν από μακριά είδαμε να έρχεται και ο δάσκαλός μας η συγκίνηση ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Μας μίλησε από μακριά και η χροιά της γνώριμης φωνής του (ίδιας κι απαράλλαχτη!) μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Δάσκαλός μας από την Τρίτη ως την Έκτη δημοτικού μας είχε όλους στιγματίσει βάζοντας ένα λιθαράκι στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και της προσωπικότητάς μας, μεταδίδοντάς μας τις γνώσεις του με έναν μοναδικό τρόπο! Ένας Δάσκαλος με Δ κεφαλαίο!
Το σχολείο μας όταν ξεκινήσαμε εμείς στην πρώτη ήταν καινούργιο! Μετά από 25 χρόνια έμεινε ακριβώς το ίδιο με ελάχιστες επεμβάσεις τουλάχιστον στην αυλή που μπορούσα να δω!
Αφού μαζευτήκαμε όλοι πήγαμε για καφεδάκι σε μια κοντινή καφετέρια και τα είπαμε. Λίγο για τις οικογένειές μας, λίγο για τα επαγγελματικά μας, λίγο για τότε που ήμασταν παιδιά, λίγο για το σήμερα που όλους μας πιέζει και μας φοβίζει επαγγελματικά. Ο δάσκαλός μας μας είπες ιστορίες από τα παλιά όπως τότε μέσα στην τάξη. Μας έκανε εντύπωση πως ήξερε για όλους μας λίγο ή πολύ τι απογίναμε. Τόσα γνώριζε που μας έλεγε και τα νέα όσων λείπανε!
Περάσαμε πάρα πολύ όμορφα! Αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε μαζί με τους όλους υπόλοιπους πολύ σύντομα!
Στο σπίτι των γονιών μου ανασκάλεψα στα αναμνηστικά και στα άλμπουμ και βρήκα εκτός από φωτογραφίες το αναμνηστικό λεύκωμα της χρονιάς που αποφοιτήσαμε από το δημοτικό.
Διάβασα συγκινημένη (και τότε έκλαιγα όταν το διάβασα για πρώτη φορά) τον αποχαιρετισμό του δασκάλου μας…
Φίλες και φίλοι,
Πως αλήθεια σε μια τόσο σύντομη γραφή να μπορέσω να κλείσω την 4χρονη ζωή μαζί σας; Πως να μείνω στα τωρινά, όταν η σκέψη μου, πετούμενο πουλί, φτερουγίζει σε τόσες όμορφες και γεμάτες ποίηση αναμνήσεις; Πως φίλοι μου να σας αποχωριστώ χωρίς δάκρυα στα μάτια και σφίξιμο στην καρδιά. Όμως ο θεριστής του ΄88 έτσι θέλει. Και σεις μεστωμένα, σαν τα στάχυα, παλικαράκια έτοιμα για καινούργιους ορίζοντες. Η σκέψη μου και η ευχή μου θα σας συντροφεύουν πάντα.
Στις δυσκολίες της ζωής μείνετε ακέραιοι, κραταιοί και αλύγιστοι. Έτσι δε λέγαμε; Προφυλαχθείτε από τη φοβερή μάστιγα των ναρκωτικών και του τσιγάρου. Θυμάστε την κουβέντα μας γι αυτά; Προσέξτε τους καινούργιους σας φίλους και φίλες. Συνεχίστε για την αναζήτηση της αλήθειας και της γνώσης, μη περιμένετε να σας τη δώσουν. Γίνετε ακοίμητοι φρουροί της Ειρήνης. Ακολουθώντας το δρόμο του Γολγοθά γίνετε κήρυκες του Ευαγγελίου και της Αγάπης και με όραμα την κοινωνική δικαιοσύνη, χαράξτε καινούργια πορεία στην εφηβική σας ζωή. Πάρτε μέρος σε κάθε αντιπολεμική εκδήλωση και απλόχερα σκορπίστε το μήνυμα της χαράς για τη ζωή και την επιβίωση. Τα νιάτα πρέπει να ζουν και να δημιουργούν. Μείνετε φίλοι με τους γονείς σας και νοιώστε την αγκαλιά τους απάνεμο λιμάνι, όσο γέρικο κι αν γίνει το καράβι.
Ας σταματήσω όμως εδώ. Μήπως αλήθεια από τα παραπάνω που σας θύμισα, νομίσατε ότι ξαφνικά έγινα δάσκαλος ή ηθικολόγος; Όχι παιδιά μου. Ήμουν και θα μείνω πάντα φίλος σας. Έτσι θέλω να με θυμάστε. όπως ασφαλώς θα θυμάστε ότι από τα τέσσερα συνεχή χρόνια, χάσαμε μόνο μια μέρα μάθημα. Είναι κι αυτό ένα ρεκόρ από τα πολλά που είχε η τάξη μας.
Σας σφίγγω το χέρι φίλες και φίλοι
Καλό δρόμο
Α.Φ.
Αφιερωμένο σε όλους εσάς και στα χρόνια που περάσαμε παρέα….
Κατερίνα
Ακολουθήστε το Ανθομέλι στο Facebook, στο Instagram και γίνετε μέλη της ταξιδιωτικής μας ομάδας Ταξίδια με το Ανθομέλι στο Facebook.
Είναι πολύ συγκινητικό! Κι ο δάσκαλος που τα θυμόταν και ήξερε όλα!
Το πιο περίεργο είναι ότι μιλάς με παλιούς συμμαθηγτές με άνεση σαν να τους είχες δει πριν μια βδομάδα! Γιατί μεγάλωσες μαζί τους! Δεν είναι φοβερό;
Να είστε καλά να ξανακανονίσετε!
πολύ συγκινητικό και πολύ ωραία κίνηση να βρεθείτε απο τότε…συνήθως οι προσκλήσεις γίνονται μόνο για όσους τελείωσαν μαζί την Γ Λυκείου…και οι φωτό πολύ ωραίες!!!από μικρούλια φαίνεται με μιας η διαφορά στην ΣΤ'…μακάρι να ξανασυναντηθείτε όλοι!
ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ,ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΗ!!ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΚΑΝΕΣ ΥΠΕΡΟΧΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ !! ΕΛΠΙΖΩ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ
Σ΄ευχαριστώ Γιώτα μου! Λυπήθηκα πολύ που δεν ήσουν μαζί μας. Ελπίζω σύντομα να τα καταφέρουμε να βρεθούμε!
Kathy by anthomeli
Υπέροχο το κειμενάκι του Δασκάλου σας!!Έτσι πρέπει να είναι οι Δάσκαλοι με τα παιδιά…ΦΙΛΟΙ!!
Να πορεύονται μαζί, να ανταλλάσσουν απόψεις, να συμβουλεύουν ο ένας τον άλλο, να μαθαίνουν ο ένας απ'τον άλλο!! Είσαι τυχερή που το έζησες!!
Σας εύχομαι σύντομα να συναντηθείτε ξανά και να καταφέρετε να μαζευτείτε και με τις οικογένειες σας!!
Φιλιά
πολύ συγκινητική ανάρτηση
όλα όσα αναφέρεις μέσα σ αυτή αλλά και οι φωτογραφίες
Αναμνήσεις, μνήμες, νοσταλγία! Λέξεις που αντικατέστησαν τα διαγωνίσματα, την εξέταση του μαθήματος, το άγχος των βαθμών. Ακόμη και αν με νοσταλγία σκέφτομαι τα χρόνια του σχολείου δε θα επέστρεφα με τίποτα. Προτιμώ τα φοιτητικά!
Ούτε κι εγώ θα ξαναγύριζα!
kathy
Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΟΥΝ ΠΑΝΤΑ, Λόγια του δασκάλου σας προς εσάς που φεύγετε για μια νέα ενότητα της ζωής σας,που δεν έμειναν μόνο λόγια.Πραγματικά,απέδειξε στην συνάντησή σας αυτή μετά τόσα χρόνια,πως δεν σας ξέχασε και σας θυμάται όλους και τον καθένα χωριστά. Όσο για σένα Κατερίνα έχω να πω πως πραγματικά σε στιγμάτισε ο δάσκαλος αυτός,όσον αφορά τον χαρακτήρα σου,και ξέρω πως τον θυμάσαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία.Τα λόγια του για Ειρήνη,Δικαιοσύνη,Γονείς,Χαρά για την ζωή και Επιβίωση σε ακολουθούν πάντα.Εύχομαι και σε νέα πιο προγραμματισμένη συνάντηση και με περισσότερους συμμαθητές.
Πολύ ωραία ανάρτηση!! Θυμήθηκα και εγώ τα δικά μου σχολικά χρόνια!
Αθώα χρόνια…ανέμελα και ξέγνοιαστα..
Έχω μείνει άναυδη με τα λόγια του δασκάλου σας! Όντως δάσκαλος με Δ κεφαλαίο!
και στην επόμενη τώρα..
φιλάκια πολλά
Ειχατε εναν πολυ καλο Δασκαλο.Δασκαλο οχι μονο στα γραμματα αλλα και στην ζωη!
ΜΠΡΑΒΟ Κατερίνα! Εκπληκτική αναδρομή…Το "είχες" από τότε αυτό το ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ μέσα σου! ΜΠΡΑΒΟ.
Και το Blog πολύ καλό. Συγχαρητήρια!!!
Στεναχωρέθηκα πολύ που δεν μπόρεσα να έρθω αλλά … τί να κάνω… η ανώτερη δύναμη επενέβη.
Δεν το θέλω το Facebook. Δεν μου αρέσει καθόλου η ιδέα της ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Θέλω όταν επικοινωνώ, να κοιτάω τον συνομιλητή στα μάτια. Να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να τον βρίσω, να τον μαλώσω, να με μαλώσει… άμεση επαφή. Νά όμως που, σε μερικές περιπτώσεις, το Facebook κάνει θαύματα.
Πραγματικό θαύμα ε; Αναμνήσεις από την αγνή παιδική ηλικία… τί καλύτερο;
Και ο Δάσκαλος; ο ΚΥΡΙΟΣ Αντώνης; Τί να πω; Δεν ξέρω.
Δεν μπορώ να εκφράσω αυτά που σκέφτομαι και νιώθω μέσα απο τον ξερό γραπτό λόγο…Θέλω αγκαλιές, θέλω φιλιά, θέλω πραγματικούς τόνους φωνής, θέλω γέλια, θέλω κράματα, θέλω συναίσθημα (πώωωω-πώωωω, μου στοίχησε πολύ που δεν ήρθα…!!!).
Δεν λέω μεγάλα λόγια για την επόμενη συνάντηση. Αυτήν τη φορά βγήκα "ψεύτης". Το περίμενα πώς και πώς, αλλά δεν τα κατάφερα…
Εις το επανιδείν λοιπόν…
Και πάλι συγχαρητήρια για το πολύ ωραίο blog.
Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια για το blog! Θα χαρούμε να σε ξαναδούμε στην μπλογκογειτονιά ειδικά αφού δεν σου αρέσει και το facebook!
Με συγκίνησες με αυτά που έγραψες σχετικά με τους τρόπους έκφρασης των συναισθημάτων σου! Ελπίζω να τα πούμε σύντομα και από κοντά! Kαι να μπορέσουμε και η δύο να πάμε στην συνάντηση!
Kathy
Αναμνήσεις..
Ξέρεις το τραγούδι ''Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ'αλλάζω με τίποτα'';;
Αυτό μου θύμισες !
Σε φιλώ!
Είναι καταπληκτικό!! Για δημοτικο πρώτη φορά νομίζω γίνεται κάτι τέτοιο!
Πρέπει να ήταν εκπληκτική εμπειρία για όλους όσους βρεθήκατε.
Πολύ συγκινητικά τα λόγια του δασκάλου! Μπράβο σε αυτό τον δάσκαλο!!
Μπράβο, Κατερινάκι μου! Πολύ σωστά και όμορφα όσα έγραψες, όπως πολύ σωστά και όμορφα μας "μεγάλωσε" ο κύριος Αντώνης! Δάσκαλός μας τότε, δάσκαλός μας και τώρα. Χωρίς, όμως, να θυμίζει σε τίποτα το δάσκαλο. Σου περνάει τη γνώση, τη συμβουλή, τη νουθεσία και σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ το σκέφτηκες… Υπέροχος άνθρωπος. Ακόμα πιο υπέροχο, όμως, το γεγονός ότι όλοι μας ξεκινήσαμε να μιλάμε και να γελάμε σαν να μην πέρασε μια μέρα! Σαν μόλις χθες να ήμασταν μαζί. Ένα γρήγορο update για καριέρα, οικογένεια και παιδιά και μετά κουβέντα και γέλια.
Αυτό ίσως να σημαίνει ότι τότε μεγαλώσαμε μαζί και τώρα…χρόνια μετά… το σώμα και ο νους αναζητούσαν τα κομμάτια του παζλ που έλειπαν. Αυτά που χρειάζονταν για να κλείσει η εικόνα.
Μακάρι τα Χριστούγεννα το παζλ να αποκτήσει περισσότερα κομμάτια… Ανυπομονώ να σας ξαναδώ και να δω και τους υπόλοιπους…
Δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω 100% μαζί σου! Πραγματικά! Σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Kathy
Πολύ όμορφη ανάρτηση!Γεμάτη μέ ωραίες αναμνήσεις!Υστερα από τόσα χρόνια!Καλό βράδυ!Φιλάκια!!
Και εγώ συγκινήθηκα… Πολύ γλυκιά ανάρτηση με χροιά νοσταλγίας…
Συγχαρητήρια στον δάσκαλο, φαίνεται ότι αγαπούσε πολύ αυτό που έκανε…
Φιλιά!
καταπληκτικη αναρτηση.αχ ποσο θα ηθελα να εβρισκα και του δικους μου συμμαθητες απο το δημοτικο.τα λογια του δασκαλου πολυ συγκινητικα και τοσο επικαιρα.εισασταν πολυ τυχεροι που τον ειχατε.
πολύ όμορφη και τρυφερή ανάρτηση. Μπράβο και στον Δάσκαλο για τα όμορφα που σας έγραψε και που βλέπω οτι ήταν σημαντικά για τις ζωές σας.
και πάλι μπράβο.
καλό βράδυ
με συγκίνησε πολύ η ανάρτησή σου! πολύ όμορφη στιγμή η συνάντηση αυτή μετά από τόσα χρόνια! θα ήθελα πολύ να το ζήσω, μου έχουν λείψει τόσο πολύ αυτά τα χρόνια, ο δάσκαλός μου και η δασκάλα μου (γυναίκα του) και οι φίλοι μου.. πόσο αγνά και αθώα χρόνια γεμάτα ανεμελιά.. μπράβο στο δάσκαλό σας, δεν είναι απλά ένας δάσκαλος με Δ κεφαλαίο, αλλά προπαντός ένας άνθρωπος με Α κεφαλαίο! τα λόγια του με έκαναν και δάκρυσα.. εύχομαι να βρεθείτε πάλι σύντομα.. φιλάκια!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!το ταξιδιαρικο ημερολογιο το οργανωνω εγω!!!
αν κατεβεις λιγο κατω στη δεξια μπαρα θα δεις τη φωτο με το λινκ του παλιου,του πρωτου ημερολογιου!!!
φιλια!!!
Πολύ γλυκιά ανάρτηση με υπέροχες αναμνήσεις. Ένας καλός δάσκαλος μας δίνει γερές βάσεις και μας κάνει να αγαπήσουμε το σχολείο και να γίνουμε σωστοί άνθρωποι. Είσαι τυχερή εσύ και οι παλιοί συμμαθητές σου. Ευτυχώς και εγώ είχα έναν επίσης καταπληκτικό δάσκαλο. FB δεν έχω και δεν θα θέλω επίσης. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις επανασύνδεσης, είναι σαφώς χρήσιμο.
Κατερίνα μου από τις ομορφότερες αναρτήσεις του Ανθομελι …Δάκρυσα και με συγκίνησε ιδιαίτερα ο Δάσκαλός σας με τα στοργικά λόγια του. Μπράβο και πάλι για την ανάρτηση….
Ευχαριστώ πολύ! Είναι πολύ σημαντικό για μένα που μέσα από αυτή την ανάρτηση που έκανα για τους συμμαθητές μου μπόρεσα να συγκινήσω κι όλους εσάς που δεν του/με γνωρίζετε καν!
kathy
Τι συγκινητικές σκηνές, εικόνες και περιγραφές… Σαν να ήμουν κι εγώ εκεί.
Κάποιοι άνθρωποι μένουν χαραγμένοι στο μυαλό μας, όχι τυχαία. Πολύ όμορφο το κείμενο του δάσκαλού σου. Μακάρι να τα καταφέρετε την επόμενη φορά να βρεθείτε περισσότεροι συμμαθητές.
Α! Κι εγώ το έκανα αυτό με τα πλακάκια και τους αρμούς! Έκανα κι άλλες βλακείες περπατώντας. Μια από αυτές ήταν να βάζω στο μυαλό μου έναν αριθμό (αντιστοιχούσε σε βήματα) κι έπρεπε να φτάσω π.χ στην επόμενη γωνία με τόσα βήματα. Πωπωπω! Τι μου θύμησες!
{Fan, όπως λέμε sofan!}
Τελικά στις παιδικές βλακείες ταιριάζουμε! Μια τα αυγά, μια η τηλεπαρουσίαση! Τι να πω!
kathy by anthomeli
Πολύ όμορφη και συγκινητική ανάρτηση…φαντάζομαι τι όμορφα ένιωσες που είδες πάλι τους φίλους σου και το δάσκαλό σου…
Καλημέρα!
Αξία… ανεκτίμητη!! Τυχεροί όσοι είχαν στη ζωή τους, έστω και για λίγο, τόσο σημαντικούς ανθρώπους.
E, να πω κι εγώ την δική μου εμπειρία από την τάξη σας! Εγώ τότε ήμουν η μικρή αδερφή της Κατερίνας με τέσσερα χρόνια διαφορά!!! Τους ντρεπόμουν όλους αλλά μου άρεζε που μου μιλούσαν και τα μεγαλύτερα παιδιά τους σχολείου. Κάθε φορά που τελειώναμε το σχολείο ποιο νωρίς από τα εκτάκια, πηγαίναμε με την κολλητή μου την Δήμητρα, η οποία ήταν η αδερφή της κολλητής της αδερφής μου (της Βίκης) και καθόμασταν στο τελευταίο θρανίο της τάξης τους για να περάσει η ώρα. ΦΥσικά δεν βάζαμε γλώσσα μέσα και πάντα μας έκανε μια αστεία παρατήρηση ο κ. Αντώνης. Αλλες φορές μάλιστα κρυβόμασταν και κάτω από το θρανίο, δήθεν για να μην μας δει, και παίζαμε με τις κούκλες μας! Υπέροχες στιγμές! ΦΥσικά ο κ. Αντώνης πάντα ήξερε ότι ήμασταν εκεί κι ας μην έλεγε τίποτα! Χαίρομαι που ξαναβρεθήκατε κι ελπίζω να ξεκινήσει ένας καινούργιος κύκλος φιλίας!!! Σας φιλώ όλους. Callie
Το σχολιάσαμε αυτό στην συνάντηση και σκάσαμε στα γέλια!
Kathy by anthomeli
Αχ! θέλω να γράψω και εγώ ενα σχόλιο έστω και αργά…Πολύ την σκέφτομαι αυτήν την συνάντηση. Κατερίνα σε ευχαριστώ που με έκανες να την νιώσω λίγο έστω και απο μακρυά.Αυτό που μας συνδέει όλους είναι πολύ βαθύ και στέρεο. Δεν είναι καθόλου τυχαία η οικειότητα και το ενδιαφέρον που έχουμε μεταξύ μας. Περάσαμε αρκετά χρόνια μαζί, εξαιρετικά πολύτιμα για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Μπορεί οι πορείες του κάθε ένα απο εμάς να ήταν διαφορετικές αλλα μοιραζόμαστε το ίδιο ήθος και την ανθρωπιά που μας μετέδωσε ο Δασκαλός μας.Αυτός ο άνθρωπος σταλάζει αγάπη. Του μιλούσα για τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής μου και αυτός με τρόπο διακριτικό και γεμάτο αγάπη μοιράζονταν την αγωνία μου και μου έδινε κρυφές, εμμεσες συμβουλές. Το ίδιο και η Πέννυ! Ήταν σαν να ήμασταν φίλες μικρές και να είμαστε φίλες για πάντα! Μα δεν είναι περίεργο… Έχουμε χαρακτεί ο ένας στην ζωή του άλλου χωρίς να ξέρουμε πως ακριβώς έγινε αυτό και χωρίς να το συνειδητοποιούμε στην καθημερινότητά μας. Περιμένω τα Χριστούγεννα εσάς περισσότερο και απο τον Αγιο Βασίλη!
Να μην χαθειτε ξανα. Κι εμας το facebook μας ενωσε και παντα υποστηριζω οτι το facebook και το ιντερνετ γενικα ειναι πολυ χρησιμα εργαλεια, αν ξερεις να τα χειριζεσαι σωστα οπως εχεις αναγκη.
Μπραβο που μαζευτηκατε τοσοι. Μπραβο στον δασκαλο σας που ηρθε !! Πολλες πολλες συναντησεις σας ευχομαι. Να διατηρησετε την επαφη και να χτισετε καινουριες φιλιες.